Vieze jongetjes moeten in bad!

18 maart 2020 Mrs Moriah

Vieze jongetjes moeten in bad. Dus toen Pietertje bij mij aanbelde, pakte ik hem bij zijn kladden en stopte hem in bad! Na afloop gaf ik hem de opdracht een verslag hierover te schrijven, wat je hieronder kunt lezen.

Het verslag van Pietertje

Een lastige opgave om een verslag te schrijven over onze beleving afgelopen vrijdag. Er gebeurt nog zoveel in mijn hoofd door wat ze met me deed. Dat was heel veel. Genot , pijn, onzekerheid, verwarring, emotionele ontlading, troost, nabijheid, eigenlijk loop ik nu al vast in het schrijven…

Te vroeg gearriveerd, ben ik maar rond gaan lopen. Twee minuten te vroeg aangebeld. Nooit meer doen of toch…?
Haar verschijning met een wit schort , voltreffer, midden in mijn fetisjistische hart. De blik in haar ogen op onweer. Ik word streng toegesproken. “Twee minuten is hoeveel seconden”? “120 mevrouw”. 120 slagen worden dat dus , het begint al goed.

Naar boven en snel uitkleden. Natuurlijk niet snel genoeg . Ik word in het bad , waarin wasgoed in het sop ligt te weken in akelig heet water, gedirigeerd. “Jjj gaat een stevige wasbeurt krijgen en ondertussen was jij mijn wasgoed.”

Verward

Ik weet niet hoe ik me voel, verward, wie ben ik, een volwassen man, een knulletje dat door de buurvrouw onder handen genomen wordt, hoe te gedragen? Ik praat teveel, een washandje in mijn mond belemmert me dat vervolgens. Ze maakt het nog steviger vast met touw. Afwisselend neemt ze een schuursponsje met waspoeder, een spons een harde borstel om alle delen van mijn lijf uit te wassen, soms zacht soms hard. Ik wil me in haar handen begeven , terwijl ik naar haar kijk en haar ogen probeer te peilen en te voelen wie of wat ik nu ben. Ik verlang naar haar troost, maar krijg die nu niet.

Een natte handdoek wordt over mijn hoofd gelegd. Ik kan haar niet meer zien en voel alleen nog maar. Dan glijdt hij van me af en krijg een boze blik. “Jij hebt de handdoek van je hoofd laten glijden door je bewegingen!” Ik schud mijn hoofd. Ze blijft het volhouden, maar ik ook. Een nog veel nattere en zwaardere handdoek wordt over me heen gelegd. Mijn handen worden geboeid met twee uiteinden van een handdoek. Ik haal zwaar adem doordat er minder lucht beschikbaar is.

Languit in het sop

Met een heftige reflexbeweging trek ik mijn been weg als ze onder mijn voeten gaat wassen. Ik krijg die niet onder controle. Languit lig ik in het warme sop en geniet ervan, maar dan komt de harde wasborstel op mijn rug en mijn borst. Pijnlijk, maar toch ook niet. Staand worden mijn billen geschrobd en mijn penis zacht gewassen. Het liefst kroop ik nu helemaal in haar handen. Mijn lichaam beweegt zachtjes op haar handen; ik geniet.

Maar nu, de 120 seconden. De 120 slagen met een natte sloop zwiepend over mijn billen en een enkele keer tussen mijn benen. Ze komen stevig aan met veel lawaai. Ik kan het goed volhouden. Ik begin op de slagen mee te wegen, een soort deinen, ik heb het nodig, die slagen. Ze is nog mild , maar slaat wel door. De tel ben ik allang kwijt, nog meer slagen…

Zorgvuldig spoelt ze mij af

Nu het af douchen. Zorgvuldig spoelt zij alle wasmiddelresten van mijn lichaam. De aangename geur van het wasmiddel omgeeft me, zelfs de hele verdere dag. Ze neemt me in haar armen en dan breek ik. Uit de diepste diepten komt een huilbui omhoog. Ze houdt me liefdevol vast, streelt mijn haren, zegt lieve woorden. Het stroomt maar door, allerlei emotie wil naar buiten en ze houdt me vast. Ik kijk in haar mooie ogen, vol warmte en liefde en voel me thuis, zo vertrouwd. Als ik weer tot rust ben gekomen, kleed ik me aan , langzaam, traag, het gaat niet sneller, bijkomend van alles wat er gebeurt is, nog steeds in een soort verwarring.

Koffie en napraten

Naar beneden, koffie en napraten. Ik kan nog niet zoveel zeggen. Langzaam kom ik weer op aarde, maar zoek nog steeds naar … wat precies, weet ik nog niet. De dagen erna, nog steeds zoekend, wie wil ik zijn in deze beleving?
Een 7, 8 jarig jochie dat hardhandig in de was gedaan wordt, mishandeld temidden van een volle wasteil, in de wasmachine gegooid wordt, geslagen geknepen, aan zijn balletjes gepijnigd en daarna worden zijn balletjes gewoon weggehaald… Ene tiener, die gestraft, vernederd wordt tegenover een andere buurvrouw, terwijl hij doodleuk in de was gedaan wordt en afgetrokken ten overstaan van die andere buurvrouw of een nichtje. De volwassen man die gedwongen wordt in de was , vernederd, gepijnigd, gestraft voor wat dan ook .

En altijd is er tussendoor die troost, waardoor ik denk dat het nu wel weer mee zal vallen en dan komt er toch weer een pijnlijke behandeling en dan weer de troost. Zal het dan ophouden? Ik ben in haar macht en ik lijk dat te willen met de pijn , de vernedering , de geuren van het wasmiddel , de zachtheid en….

Dank je wel voor je ogen, je warmte, je liefde en wat je met me gedaan hebt.

Een paar dagen later

Nog steeds zit ik in een soort nasleep, een reeks onbestemde gevoelens, na de badsessie van vrijdag.
Ik probeer uit te vinden waarom dat zo sterk is. Het lijkt vooral haar heel persoonlijke manier van doen te zijn, haar nabijheid en haar warmte en dan de blik in haar ogen. Dat was ook het eerste wat er tijdens onze eerste ontmoeting binnen kwam. De blik in haar ogen, die direct van alles opriep.

In het begin van onze beleving vond ik het heel moeilijk dat ze die boze blik had, ik wilde dat andere zien, maar dat moest dus nog even wachten. Eerst door de nog milde was- en schrobbeurt beurt heen en dan de beloning van de mooie warme blik in haar ogen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt en het deed me zoveel!!!

Nu heb ik het gevoel van doe met me, als die blik in haar ogen maar komt. De warmte en de troost die daaruit spreekt. Ik heb tijdens het schrijven alsmaar het gevoel dat ik zo in haar handen, haar armen wil kruipen en me thuis en geaccepteerd voelen, wat ik er ook voor moet ondergaan en God, wat wil ik dat graag. De warmte van het sop , de geur om me heen, die verdomd harde borstel, gepijnigd worden, vastgebonden en niet meer weg kunnen, haar handen op mijn lichaam, strelend , slaand, knijpend en dan de troost in haar armen en die blik. Ik raak er nu bijna overstuur van, de tranen staan in mijn ogen, terwijl ik dit schrijf.

Zij is het, niet de wasbewerking die slechts een weg er naar toe is, die dit in mij losmaakt. Wonderbaarlijk, verbijsterend, zo nodig!

Meer informatie

Uit het dagboek van…
Meer ervaringen van Pietertje
BDSM workshop met Mrs Moriah, iets voor jou?