Over lijden, overgave en wedergeboorte; Pasen meets BDSM

Pasen, een spiritueel en filosofisch moment om na te denken over lijden en wedergeboorte.
Er zijn van die momenten in het jaar die zich lenen voor terugblikken, voor voelen, voor onszelf (opnieuw) vinden. Pasen is er zo één. Je hoeft er niet gelovig voor te zijn, niet kerkelijk, niet spiritueel zelfs, maar als je durft te luisteren, vertelt dit feest je iets over loslaten. Over lijden. En over de mogelijkheid van opnieuw mogen beginnen. En dat is precies waar de Paasgedachten, BDSM aanraakt.

Misschien lijkt dat voor de buitenwereld tegenstrijdig. Een feest van opstanding combineren met zwepen, ketens en onderwerping. Maar voor wie écht kijkt, voorbij de buitenkant, voorbij de clichés… ligt daar een wonderlijk mooie parallel. BDSM, in zijn diepste vorm, is óók een weg van transformatie.

De weg naar binnen begint vaak met loslaten

Een sessie begint nooit zomaar. De schroom. De twijfel. Een vleugje angst. Je weet dat je iets achterlaat, maar nog niet wat je ervoor terugkrijgt. Een sub die zich overgeeft aan je stem, je hand, je blik. De belangrijke stap naar loslaten. En dat geldt ook net zo goed voor de Dominant. Ook die moet op zo’n moment zijn hoofd leeg maken. Aanwezig zijn.

Overgave is geen zwakte, het vergt moed. Een bewuste stap.

Lijden is niet altijd een straf. Soms is het een poort

Pasen vertelt het verhaal van lijden. Van het dragen van een last. Van het ondergaan van pijn om daarna te kunnen verrijzen. Ook binnen BDSM speelt dat. Niet als nadoen van een religieus ritueel, maar als erkenning van iets oerouds: dat pijn, als het gedragen wordt met liefde en aandacht, een vorm van heling kan zijn. Soms is het de cane. Soms de koelte van een ketting. Soms het dwingen tot wachten. Soms de stilte. Het niet weten.

Ik denk bijvoorbeeld aan de ZZZ-beleving:
Zuur – de pijn (het lijden). Zoet – de rust (het sterven). Zout – de traan en glimlach (de wedergeboorte).
Dat zijn de lagen waar ik mee werk. Die ik zorgvuldig opbouw. Omdat ik weet wat het met iemand doet. Hoe het lichaam gaat ademen. Hoe het hoofd stilvalt. Hoe de ziel naar voren schuift. Lijden is geen doel. Maar soms is het de weg naar overgave, afpellen en achterlaten. Eigenlijk is de ZZZ-beleving ook een soort lijdensweg en wedergeboorte. Gelukkig zonder sterven aan mijn Andreaskruis.

Rituelen geven bedding, ook binnen BDSM

Pasen is doordrenkt van rituelen. Symboliek. Stilte. Overgangen. En ook in de Femdom zijn rituelen belangrijk. Denk aan het omdoen van boeien en collar, als startsein: “Vanaf nu ben je van mij”. Het blinddoeken van een sub is geen willekeurige handeling. Het is een overgang van zien naar voelen. Het op de knieën brengen is geen (echte) vernedering, maar een markering: “nu stap je een andere wereld binnen.” De wereld van onderwerping, van voelen, van zijn.

Al die rituelen haalt ze uit hun hoofd. Het biedt structuur aan iets dat veel impact kan hebben. En het maakt duidelijk wie of wat hij is. En ook wie ik ben.

Wederopstanding: de kracht van de aftercare

En dan… het moment daarna. De stilte na de sessie. De rust. De stilte. De traan. De dankbaarheid. De wederopstanding. Want dat is wat er gebeurt als een beleving goed is. Dan voelt iemand zich niet afgebroken, maar juist herboren. Lichter. Zachter. Meer zichzelf.

BDSM haalt niet iets buitenissigs in je naar boven. Het haalt iets echts naar boven. Iets wat vaak verstopt zit onder rollen, verwachtingen, maskers. En als dat naar de oppervlakte mag komen… Als iemand zich durft te tonen… Dan gebeurt er iets moois. Ik zou haast willen zeggen: “magisch”, maar dat klinkt zo Harry Potter.

Ook de Dominant reist mee

Soms wordt vergeten dat ook de Dominant door processen gaat. Niet vanuit onderwerping, maar vanuit verantwoordelijkheid, empathie, echtheid. Ook ik kan geraakt worden als ik getuige mag zijn van iemands loslaten. Of wanneer iemand zijn ultieme vertrouwen geeft, als een soort stukje van zijn ziel. Ik ervaar dat als iets bijzonders en probeer er zo zuinig mogelijk mee om te gaan. Dat klinkt misschien vreemd als je denk aan de foto’s die ik soms plaats van subjes vol rode striemen.

Ja, ze hebben geleden – en flink – terwijl mijn glimlach zichtbaar was (want, ja ik geniet van dit lijden), maar de rust en stilte in het hoofd, die daarop volgt, maakt rauwe bonen zoet.

Pasen en BDSM: een onverwachte maar logische spiegel

Pasen vertelt een oud verhaal. Over opoffering, pijn, hoop, verrijzenis, wedergeboorte. En of je nu gelooft of niet: het zijn thema’s die we allemaal herkennen. Juist binnen BDSM. Misschien juist dáár. Want wat gebeurt er als je je overgeeft? Als je lijdt en weer opstaat? Wat gebeurt er als je loslaat, je opent, je durft te voelen?

Dan wordt BDSM méér dan een rollenspel. Dan wordt het een ritueel. Een pad. Een plek waar iets sterft, en iets anders mag ontstaan. En dat maakt BDSM zoveel anders dan kinky seks… waarbij het veelal draait om een kortstondig geil moment. Waar op zich niks mis mee is, het is alleen anders en niet te vergelijken met een pure, rauwe BDSM beleving. Persoonlijk ga ik liever de diepte met iemand in, samen die lijdensweg bewandelen, om uit eindelijk “te ontwaken” in die wedergeboorte. Daar ligt mijn kracht, maar ook mijn plezier.

Ik wens jullie allemaal een fijn Pasen, met veel lijden en wederopstandingen.

Klein steuntje in de rug nodig?

Heb jij een verlangen naar een BDSM beleving als Dominant of onderdanig en wil je hier op een normale (en vrijblijvende) manier over praten? Wellicht kan een live date met mij, je hierin tegemoet komen. Of boek een informatieve, inspirerende, op maat samengestelde privé workshop voor de beginnende meesteres/meester, single sub of voor koppels.

Meer informatie

YKINMK, respect begint bij jezelf openstellen
Eigen verantwoordelijkheid kun je niet even uitschakelen

Bronvermelding

Tekst: Meesteres Moriah
Fotografie: 123rf.com