De magie van mindfuck

Een mooie term, mindfuck. Mijn Meesteres heeft nieuwe subs en ik vermoed dat zij naast bijvoorbeeld schrijfopdrachten, ook wel het brein op hol brengt. Doet mij terugdenken aan de tijd dat ik diverse opdrachten kreeg, terwijl ik op mijn werk zat. Op mijn werk? Yep. Of ik daar tijd voor had? Jazeker, er is altijd tijd. Want hoeveel tijd besteden we niet aan dingen die eigenlijk veel tijd kosten maar niks opleveren? Ga ik even terug naar die tijd. Ik verklap er maar eentje.

Telefoontje

Mijn telefoon gaat. Ik neem op met “goedemorgen Meesteres”. Ze zegt “Goedemorgen meisje, heb je nog overleggen vandaag?” Ik reageer “Nee Meesteres”. Ze zegt “dan ga je nu op zoek naar vier kleuren watervaste stiften, zwart, rood, blauw en groen”. Mijn paniek sloeg toe. En ik slikte. Want hoe kom ik aan die vier stiften. Mijn brein vloog alle kanten op. “zeg je nog wat” zei ze. “Ja Meesteres, ga ik doen”. “en als je ze hebt dan schrijf je de volgende tekst op je lichaam” en ze noemde de tekst die ik moest schrijven en dat het in verschillende kleuren moest. “Je maakt een foto, en meisje je hebt een uur de tijd”.

Het zweet brak mij uit. Ik stamelde met hoogrode konen “Ja Meesteres, komt voor elkaar”. “Het is nu half 11, en voor half 12 wil ik je foto ontvangen zoals ik je opgedragen heb”. “Komt goed Meesteres, dank u wel”. En na een “tot straks” hing zij op.

Rustig

Rustig blijven, dacht ik steeds. Rustig blijven. Kut wat was ook alweer de tekst? Ik appte haar en gelukkig was ze zo lief om de tekst te appen. Maar waar zou je de stiften op kantoor kunnen vinden? Ik heb gelukkig het geluk dat ik op kantoor zit, maar ja watervaste stiften is niet echt een standaardvoorraad op kantoor. Ik trok mijn lade open en ja ik had er eentje, een zwarte! Inmiddels was er tien minuten voorbij. Verdorie. Mijn hart begon sneller te kloppen en het zweet verscheen op mijn voorhoofd. Ik keek nog even in de lade van mijn collega en warempel hij had een rode in zijn lade liggen. En dat is twee, nog twee te gaan.

Ik rende naar de facilitaire collega’s. Gelukkig zijn zij mij altijd heel erg behulpzaam. Ik probeerde rustig mijn vraag te stellen, van ik heb twee watervaste stiften nodig, een blauwe en een groene. Ik kreeg nog wel de vraag of ik het druk had, omdat ik zo hieperdepieper was. Ik lachte maar wat.

Karma

Kijk anders eens in de kast, in dat postbakje misschien ligt daar nog wat. Ik rende de hal in naar de kast. Ik trok het plastic postbakje naar mij toe, en alsof karma mij goed gezind was. Precies die twee die ik nog miste!!! Ik pakte de twee stiften, bedankte mijn collega. Ik rende weer naar boven, nog meer zwetend. Ik moest naar de bovenste verdieping want daar kon ik rustig naar de wc. Ik maakte eerst even een foto van de stiften als bewijs dat ze watervast waren. En ik keek welke tekst ik op moest gaan schrijven. Het was een lange tekst en op je eigen lijf schrijven valt niet mee.

En de tijd tikte verder. En ik begon de tekst op mijn lijf te schrijven. Het is dan in een soort van spiegelbeeld schrijven. Bijtend op mijn lippen zette in de gehele zin op mijn lijf. Vanaf mijn borsten tot aan mijn navel. Dat was een intensief klusje, vooral omdat er verschillende kleuren geschreven moesten worden.

Foto

Nadat ik klaar was, moest ik een selfie maken. En ondertussen stond er iemand aan de wc deur te trekken. Flikker op dacht ik bij mijzelf, je ziet toch aan de deurklink dat die op rood staat. Overigens vind ik dat altijd best irritant. Je ziet toch of de wc bezet is of niet. Maar goed dat terzijde. Ik poogde een selfie te maken. En ik kan vertellen dat valt niet mee. Sowieso omdat een behoorlijke oppervlakte gefotografeerd moet worden en dat in de wc. Maar uiteraard gaf ik niet op. Opdracht is opdracht. En ja gelukt!!!

Ik zuchtte diep en was als een kind zo blij. En ik stuurde de foto naar haar op. Ze belde mij direct, en zei “Dat heb je goed gedaan, meisje en keurig op tijd”. Ze kon het niet laten om mij even te plagen dat ik een letter verkeerd had gezet in spiegelbeeld. Ik weet eigenlijk niet meer of dat echt zo was.

Werking

En hoe apart hoe zoiets werkt, mijn hele brein was alleen nog maar bezig om haar opdracht uit te voeren. Ik voel nu nog met terugwerkende kracht, de spanning in mijn lijf. De trillingen van oeh, hoe ga ik dit regelen. Het grappige is, achteraf had ik ook naar een winkel kunnen lopen, want dat was op nog geen vijf minuten lopen. Maar daar dacht ik op dat moment niet aan. Want opdracht, binnen een uur voor mijn Meesteres. En wat een heerlijk gevoel om haar blij te maken want uiteindelijk gaf dat mijzelf ook een soort van boost. Alsof je even in een andere wereld bent, en dan ineens weer rustig neerdaalt in de realiteit van het leven. In de realiteit waar tijd eigenlijk een relatief begrip is.

slavin anne

Meer informatie

Vernedering, een intense mentale pijn beleving

Bronvermelding

Tekst : slavin anne
Afbeelding: BDSMforyou