FFC-003 Domaine de Moriah

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slaaf j en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-003 Domaine de Moriah“. Druk vervolgens op “stem”.

Opwinding en onderdanigheid

Het is woensdagmiddag: ik geniet van een vrije dag. Ik kijk naar buiten waar de bomen buigen voor de harde wind. Ik vermoed dat er hier aan de kust een dikke windkracht 8 staat, met regelmatig een fikse bui, echt hondenweer. Onze trouwe viervoeter ligt volledig bewusteloos op haar kleedje. Twee uur geleden is ze uit geweest met haar baasje, heeft wat lekkers van hem gekregen. Daarna is ze in diepe slaap gevallen: ze ligt vast te dromen over haar volgende rondje. Ik zit rustig te werken op mijn laptop, moet nog een paar stukken voor mijn werk doornemen. Straks ga ik mijn administratie doen.

Plotseling zie ik in mijn mailbox een berichtje verschijnen met als afzender ‘mm@thetrainingforyou.nl’. In een fractie van een seconde verhoogt mijn hartslag zich. Ik voel een brok in mijn keel: een heel apart gevoel maakt zich van mij meester. Zou dit het mailtje zijn waarop ik al een tijdje zit te wachten? Ik besluit het nog niet te openen zodat ik eerst mijn ademhaling en hartslag onder controle kan krijgen. Alleen al de gedachte aan de inhoud van het bericht zorgt voor opwinding en geeft mij zo’n onderdanig gevoel! Durf ik de mail te openen of kies ik toch voor de delete-knop? 

Advertentie

Het is nu ongeveer 2 maanden geleden dat mijn oog viel op een wel heel bijzondere advertentie:

‘Ben je in voor een heel bijzondere ervaring waarin je jezelf beter dan ooit leert kennen? Geef je dan op voor deze 3-daagse training van 17 t/m 19 juni. De training vindt plaats in midden Frankrijk en wordt gegeven door ervaren cursusleiders die hun sporen hebben verdiend. Iedere dag zullen zij het uiterste van de deelnemers eisen. En vooraf kan de volgende garantie worden gegeven: deelnemers zullen zich deze training de rest van hun leven herinneren’.

De advertentie ging verder met:

‘Geïnteresseerden kunnen zich opgeven via ‘mm@thetrainingforyou.nl’. Vermeld daarbij wat je wilt leren van/over jezelf, met name op het gebied van het dienen en geven van aandacht aan vrouwen: je tekst moet minimaal 500 woorden zijn. De geselecteerden ontvangen uiterlijk 15 mei bericht. Verdere informatie wordt niet gegeven: het stellen van vragen heeft dus geen enkele zin’.

Wat voor een training is dit?

Mijn hemel, wat is dit? Ik lees de advertentie wel 100 keer en laat ‘m goed op mij inwerken: wat voor training zou dit zijn, heeft het alleen te maken met persoonlijke ontwikkeling, is het BDSM-gerelateerd, is het mix van deze twee of totaal iets anders? Ik besluit te gaan googlen: helaas, mijn zoektocht levert niets op, wat ik ook probeer. Iedere dag denk ik, bewust of onbewust, aan de advertentie: hij triggert mij, boeit mij maar doet mij ook verlangen naar …..? Ja, waarnaar eigenlijk? Naar spanning, leren, uitgedaagd worden, opwinding, confrontatie, grenzen verleggen en wat mij misschien nog wel belangrijker is: het beter dienen van vrouwen.

Ik denk dan direct aan mijn eigen vrouw die ik de afgelopen jaren te weinig aandacht heb gegeven. Zou deze training mij gaan helpen om mijn gedrag t.o.v. mijn vrouw radicaal en voorgoed te veranderen? Ik twijfel of ik mij zal opgeven; het ene moment is het een heel bewuste ‘Ja’, dan ik het een ‘Nee’ omdat deze uitdaging echt mega-groot is: ik heb namelijk geen idee in wat voor situaties ik terecht kom en hoe ik daarmee om zal gaan. En natuurlijk heb ik, zoals altijd, nog duizend-en-één vragen.

Domaine de Moriah

Ik bespreek het met mijn vrouw: resoluut als zij is, twijfelt zij geen seconde en zegt: ’Dit is precies wat je nodig hebt, ik wil dat je je hiervoor direct opgeeft’. Dezelfde avond zoeken mijn vingers een weg over het toetsenbord van mijn laptop: allerlei gedachten, doelen, ideeën, valkuilen etc. probeer ik zo geordend mogelijk in mijn tekst te verwerken: uiteindelijk worden het bijna 700 woorden. Ik leg de tekst aan mijn vrouw voor: zij knikt instemmend en zegt: “Goed geschreven, je mag ‘m nu direct versturen’. 

Terug naar het moment van nu: ik twijfel welke toets ik zal aanslaan: de Del- of toch de Enter-toets? Ik kies de laatste en begin met een bonkend hart de mail te lezen. De tekst die ik op het scherm zie staan, zorgt ervoor dat ik de rest van die dag aan niets anders kan denken:

‘Je bent geselecteerd om deel te nemen aan de training die zal plaatsvinden van 17 t/m 19 juni. Op vrijdag 17 juni meld je je exact op 15.00 uur bij:

Domaine de Moriah
Rue de Tannay 24
Clamecy

De cursus wordt gegeven door 2 ervaren trainers. Je neemt de volgende spullen mee: persoonlijke verzorging en VT-kleding en -schoenen. Zorg dat je goed uitgerust aan de training begint. Tot slot: het is verplicht je deelname 14 dagen voor aanvang te confirmeren’.

Summiere informatie

Ik heb veel trainingen en cursussen meegemaakt maar deze spant de kroon als het gaat om summiere informatie vooraf: ik heb geen programma of iets dergelijks, van wat er die dagen gedaan wordt, wat er ‘geleerd’ gaat worden, helemaal niets. Ik ben een controlfreak en ik houd ervan om invloed te nemen en te kunnen sturen, hoe lastig dat soms ook is. Nou ja, denk ik bij mijzelf, samen met de overige deelnemers kunnen wij die twee trainers heus wel de baas: ik kan mij herinneren dat ik ooit een training heb gevolgd waarbij wij de trainer halverwege hebben weggestuurd. En wie nam daarin het voortouw? Juist, ik!

Dus: borst vooruit en hoofd omhoog, wees overtuigd van je eigen kracht en slimheid dan is er geen zee te hoog! Ik probeer het mij te visualiseren: “Ik kom aan bij het ‘Domaine de Moriah’ (whatever it maybe), meld mij en ga direct vragen stellen zodat ik informatie krijg waarmee ik vervolgens mijn voordeel kan doen. Afhankelijk van de situatie zal ik dit op een heel directe of meer indirecte manier doen waarbij de ander niet eens doorheeft dat hij/zij informatie prijsgeeft waar ik mijn voordeel mee kan doen. Just be smart!”

Midden Frankrijk

In mijn agenda blok is de data van 17 t/m 19 juni: de 16^e wil ik afreizen naar midden Frankrijk waar ik eerst een nacht in een hotel zal doorbrengen. De volgende dag kan ik heel relaxed naar Clarnecy rijden, daar een wandelingetje maken (misschien levert dat nog nuttige informatie op) waarna ik mij vervolgens om 15.00u zal melden. Nog vijf weken te gaan.

Zoals aangegeven in de mail, confirmeer ik precies 14 dagen voor aanvang van de training mijn deelname: ik krijg geen reactie terug, eigenlijk best vreemd en ga er gemakshalve maar vanuit dat alles goed is doorgekomen. De weken kruipen voorbij, iedere dag denk ik aan de training maar heb het volste vertrouwen dat het een prettige combinatie wordt van in- en ontspanning. Als het met de andere deelnemers en de trainers klikt dan worden het drie leuke dagen!

Plezier met elkaar

Nog ongeveer 48 uur te gaan tot mijn vertrek. Ik heb al uitgezocht wat de reistijd zal zijn: met een paar tussenstops reken ik op plusminus, zeven uur. De volgende dag kan ik dan rustig aan doen: naar Clamecy is het nog zo’n 20 km. Mijn koffertje en sporttas heb ik grotendeels ingepakt; de weersverwachting voor midden Frankrijk ziet er overigens prima uit, 22-25 graden, geen neerslag, dat wordt dus volop genieten. O, zonnebril niet vergeten! Trouwens, op iedere meerdaagse training die ik tot nu toe gevolgd heb, kon je ‘s avonds genieten van een prima diner waarna je ontspannen aan de bar of op het terras een biertje kon drinken met de andere deelnemers en trainer(s).

De nachten zijn dan wel wat korter maar plezier hebben met elkaar is een belangrijk, zo niet het belangrijkste, element van iedere training. Wat dat betreft maak ik mij geen zorgen en ben ik er klaar voor. De spanning van een tijdje geleden voel ik niet meer: ik heb er zin in en wil graag iets opsteken.

Laatste checks

De ochtend van het vertrek doe ik de laatste checks: onze hond heb ik naar een luxe dierenpension gebracht (mijn vrouw werkt overdag), het zal onze viervoeter dus aan niets ontbreken hoewel ze haar baasje echt wel gaat missen (omgekeerd ook). Vanmorgen heb ik mijn laatste trainingsrondje gelopen, deze keer slechts een half uurtje, daarna neem ik een ontspannen douche. Uiteraard gaan mijn sportschoenen mee: in de buurt van Clarnecy ligt een prachtig bos, ideaal om mijzelf daar iedere ochtend even in het zweet te jagen. Paspoort? Check! Idem telefoon en lader. Ik geef mijn  vrouw een dikke zoen en leg de bagage in de kofferbak. Goed gehumeurd en vol zelfvertrouwen start ik de auto: op naar Frankrijk!

Na een ontspannen reis en dito nacht in een prima hotelbed sta ik de volgende ochtend om 6.30 uur op: eerst mijn dagelijkse rondje rennen, daarna douchen, aankleden en genieten van een Frans ontbijtje in het aangename zonnetje. Ik kan hier zó van genieten: aan niets is te zien dat het een bijzondere dag gaat worden. Ik check uit, heb nog een uiterst amusant gesprekje met de aantrekkelijke receptioniste die vertelt dat de hoteleigenaar Frans kampioen schaken is geweest. Zo maak je nog eens iets mee…

Navigatie

Met behulp van de navigatie is mijn eindbestemming gemakkelijk gevonden. Vanaf de doorgaande weg sla ik een zijweg in, of eigenlijk meer een pad met aan weerszijden indrukwekkend hoge bomen. Ik zie een sierlijk hek met daarop bevestigd een bordje met ‘Domaine de Moriah’: dit moet het zijn. In de verte zie ik een groot huis met een statige trap. Het is 14.50 uur, ik zie niemand en besluit rustig naast mijn auto te genieten van het zonnetje. Vreemd dat ik geen van de andere deelnemers zie…

Vanuit het huis  komt een vrouw mijn kant op lopen: zij stapt kordaat richting het hek, opent het en vraag mij: ‘ Bent u deelnemer aan de cursus’? Ik antwoord: ‘Bonjour Mademoiselle, dat klopt helemaal! Wat is het hier prachtig zeg, een mooie plek voor een training’! Als door een wesp gestoken antwoordt de vrouw: ‘Mond dicht, auto hier laten staan, volg mij’. ‘Oeps’ denk ik, ‘Vast met het verkeerde been uit bed gestapt, dat heb je soms’. Ik volg de dame in haar kielzog, loop de trap op en sta plotseling in een schitterende hal met een hoog plafond; sierlijke kroonluchters maken het geheel af.

Donkere gang

Precies op het moment dat ik wil vragen of ik iets kan drinken, maant de bitcherige vrouw mij door te lopen, haar achterna. Halverwege de gang dalen wij af via een stenen trap waarna wij in een donkere gang terecht komen: bij de tweede deur, die gemaakt is van massief hout, blijft ze stilstaan en opent deze: ‘Naar binnen’ snauwt ze. Ik stap de kamer in en hoor direct daarna de deur dichtslaan waarna deze vergrendeld wordt. Volledig verbaasd over dit alles draai ik mij om en bons op de deur: het luikje gaat open en nog voordat ik iets kan zeggen, klinkt de damesstem: ‘Uitkleden en zorg dat je over 10 minuten klaar staat’.

Ik sta perplex en wil weten wat de bedoeling is: ik zet mij brein in werking en maak razendsnel een plan: de eerste persoon die ik tegenkom, zal ik aanspreken op deze uiterst onbeschofte en botte ontvangst. Ik bekijk de kamer eens goed, nou ja ‘kamer’, het heeft meer weg van een cel: bakstenen muren, geen raam. Langs één van de lange wanden staat een stalen bed met matras en deken, aan de andere lange wand zie ik diverse ringen aan de muur bevestigd. ‘Wat is daar de bedoeling van?’ denk ik bij mijzelf.

In de cel zie ik verder een eenvoudig toilet en een wastafel, aan het plafond hangt een armetierig lampje, de enige verlichting in de cel. Schuin boven de deur bespeur ik een camera: waartoe zou die dienen? Ik besluit op het bed te gaan zitten en te wachten totdat de deur opengaat: uitkleden ga ik zeker niet doen, waarom zou ik? Ik ben hier voor een training om mijzelf te ontwikkelen, niet om slaafs bevelen op te volgen.

Aantrekkelijke vrouw

Ik hoor dat de deur van de vergrendeling gehaald wordt: ik sta direct op en kijk naar de deur. Zodra die opengaat, herken ik de vrouw die ik eerder zag: een aantrekkelijke vrouw die vergezeld wordt door een andere vrouw: ik schat beiden op plm. 35 à 40 jaar. Waar de eerste vrouw bij de ontvangst nog gewone kleding droeg, zijn beiden nu gehuld in zwartlederen kleding met daaronder zwarte laarzen met platte hak. Eerlijk is eerlijk: ze zien er prachtig uit.

Ik wil hen een gemeend compliment geven voor hun outfit en tevens van de gelegenheid gebruik maken om mijn beklag te doen over wat er allemaal gebeurt. Nog voordat ik één woord kan uitbrengen, staan zij in de kamer: ‘Omdraaien’ is het korte commando dat direct daarop volgt. Waarom weet ik niet maar ik besluit te doen wat er gezegd wordt.

In mijn kruis getrapt

‘Benen wijd, handen in je nek’. Ik spreid mijn benen en leg mijn handen in mijn nek. Een paar seconden later wordt ik vol in mijn kruis getrapt: in zink in elkaar en lig uitgeteld op de vloer. ‘Opstaan, handen in je nek’ hoor ik één van de vrouwen zeggen. Ik verzamel al mijn krachten, sta te stuntelen op mijn benen, mijn handen zo goed en zo kwaad als het gaat in mijn nek. Een tweede trap volgt, de pijn in mijn ballen verspreid zich razendsnel door mijn hele lijf. Opnieuw zak ik in elkaar en blijf uitgeteld liggen. ‘Uitkleden, nu direct!’.

Half bewusteloos besluit ik hieraan gehoor te geven: ik leg mijn kleding op het bed en probeer weer op mijn benen te staan. ‘Gezicht naar de muur en handen op je rug’. Ik voel dat er een masker over mijn hoofd getrokken dat daarna razendsnel met veters aan de achterzijde dichtgesnoerd wordt: het zicht wordt mij totaal ontnomen. Om mijn polsen voel ik handboeien die razendsnel dicht geklikt worden. Tot slot krijg ik een halsband om: aan de voorzijde daarvan wordt ‘iets’ bevestigd: mijn vermoeden is dat dat een riem is.

Mijn vermoeden blijkt te kloppen, één van de dames trekt aan mijn halsband en zegt bits: ‘Volgen, geen geluid maken’. Ik doe wat mij opgedragen wordt en probeer mij te oriënteren: ik herken de gang, de trap naar boven maar raak daarna het spoor volledig bijster. Ik hoor een deur opengaan waarna ik naar binnengetrokken word.

Enorme stilte

‘Op je knieën, hoofd op de vloer. Niet bewegen!’ Min of meer automatisch reageer ik op dit ‘bevel’ en bespeur direct hierna een enorme stilte: zijn beide vrouwen nog aanwezig, zijn er anderen in de ruimte of ben ik helemaal alleen? Al mijn zintuigen staan op scherp: al zou ik maar iets kunnen bespeuren dan zou mij dat enorm helpen in mijn akelige positie. Ik hoor niets en stel vast dat ik op een houten vloer lig, de temperatuur is aangenaam, het ruikt prettig, naar een lichte lavendelparfum. Meer kan ik niet constateren.

Mijn ledematen worden stijf, mijn ballen komen weer enigszins tot leven maar doen nog enorm veel pijn. Ik probeer mijn ademhaling te reguleren wat aardig lukt: ik kom zelfs bijna volledig tot rust, het lijkt alsof ik in een soort trance beland.

Wat is Zij van plan?

In de verte hoor ik het tikken van hakken: het getik komt dichterbij, stopt en lijkt dan weer te verdwijnen. Dit gaat een paar keer door waarna het tikken verdwenen is: ik heb het gevoel dat er ‘iemand’ vlak achter mij staat. Het getik verplaatst zich van achteren, langs mijn rechterkant en houdt pal voor mij op. Ik focus op wat komen gaat en heb mijn ademhaling onder controle. Een vinger onder mijn kin zorgt ervoor dat ik mijn hoofd optil: ‘Rug recht en op je knieën zitten’ hoor ik een vrouwenstem zeggen.

Ik doe direct wat zij zegt: mijn hart bonst: wat is zij met mij van plan? ‘Zo, dus jij was niet van plan om mijn slavinnen te gehoorzamen?’ waarbij ze nog steeds een vinger onder mijn kin houdt. Ik weet niet of het verstandig is om deze vraag te beantwoorden dus  besluit ik om niets te zeggen. ‘En je vindt het ook niet nodig om mijn vraag te beantwoorden? Dat mag hoor, ik weet wel raad met mannelijke onderkruipsels die denken dat zij alles kunnen maken tegenover vrouwen’. Ze heeft haar laatste woord nog maar net uitgesproken of ik krijg een aantal stevige klappen op beide wangen. ‘En zitten blijven, niet bewegen en geen geluid!’

Onvergetelijke training

Er volgt nog een serie klappen waarna ik tranen voel opkomen; ik probeer mijzelf te vermannen wat nog nét lukt omdat het slaan inmiddels gestopt is. ‘Ik zal je één ding vertellen, meneertje: ik heb er nu al ontzettend veel zin in om samen met mijn collega jou en dat andere ventje een onvergetelijke ‘training’ te geven. Luister goed naar mij: na deze drie dagen zullen jullie compleet andere mannen zijn en doen jullie alles voor ons maar wat nog belangrijker is: ook voor jullie vrouw of partner. Knoop dat maar goed in die oortjes van je, zielig mannetje. En blijf zitten zoals je nu zit’.

Zo, die komt binnen! Mijn hoofd is compleet op hol geslagen, mijn brein is volledig de weg kwijt, mijn ratio verdwenen. Ik zit op mijn knieën die nu behoorlijk pijn beginnen te doen. De spieren in mijn rug, oksels en borst spannen zich steeds verder aan: hoe lang houd ik dit nog vol? Precies op het moment dat ik wil aangeven dat ik het niet meer gaat, word ik aan mijn riem omhooggetrokken. ‘Meekomen’ is het korte commando dat volgt. Nog steeds met het masker op loop ik achter de vrouw aan die mij aan de ketting voorttrekt.

Een deur gaat open, ik ruik een verrukkelijke zacht zoete geur die iets weg heeft van wierook of geurstokjes. Ik moet gaan staan op de plek die mij wordt toegewezen waarna het masker van mijn hoofd genomen wordt. Mijn ogen moeten wennen aan het kunstlicht in de kamer. Wat ik zie, tart iedere beschrijving….

Feeërieke verlichting

Ik bevind mij in een grote kamer die feeëriek is verlicht: rechts van mij staat een man (deelnemer?). Ook hij heeft zijn handen op de rug, waarschijnlijk geboeid. Wij beiden staan keurig naast elkaar en kijken naar een zeer aantrekkelijke en verzorgd uitziende dame die heel ontspannen in een luxe fauteuil zit. Het is stil in de kamer, je kunt een speld horen vallen.

Dan, vanachter ons beiden vandaan, hoor ik het geluid van tikkende hakken: in mijn rechterooghoek zie ik een vrouw in elegante zwarte kleding en schoenen met naaldhak lopen, gevolgd door de twee vrouwen die ik eerder gezien heb toen ik uit mijn cel werd gehaald.  Deze vrouw neemt plaats in de andere fauteuil, de twee ‘cipiers’ gaan gehurkt naast de fauteuils zitten, alsof ze slavinnen zijn van de twee dames.

Domaine de Moriah

De vrouw die ontspannen in haar fauteuil zat, staat op en neemt het woord:

’Welkom deelnemers op ‘Domaine de Moriah’! Nu zullen jullie je wellicht afvragen wat dat precies inhoudt? Tja, daar komen jullie vanzelf achter. Onthoud één ding goed: wij, Meesteres Priscilla en ik, Meesteres Moriah, bepalen hier ALLES, zowel voor onze twee slavinnen als voor jullie, de deelnemers aan deze training. Ja, je hoort het goed: er zijn slechts twee deelnemers wat inhoudt dat jullie maximale aandacht gaan krijgen om te leren en te groeien. De eerste stap: jullie gaan de regels voor de komende dagen goed tot je nemen én uit je hoofd leren: je past ze 24 uur per dag toe. Nu zal Meesteres Priscilla eerst een aantal belangrijke zaken met jullie delen, let dus goed op’.

Vermoorde onschuld

Ik sta perplex en kijk voorzichtig uit mijn ooghoek naar de andere deelnemer: zou hij hetzelfde gevoel als ik hebben? Ik durf niets te zeggen en ben in mijn hoofd opnieuw een plan aan het maken wie van de vier vrouwen ik het beste kan aanspreken om een uitweg te vinden uit deze penibele situatie: dat moet toch mogelijk zijn? Zonder dat ik iets gezegd heb, staat Meesteres Priscilla op, loopt op mij af en kijkt mij streng aan: ‘En wat was jij precies aan het denken?’ Ik besluit de vermoorde onschuld te spelen en zeg: ‘Ik ben benieuwd aan welke regels wij ons moeten houden en …..’.

Bij dat laatste woord grijpt Meesteres Priscilla mij ongelooflijk hard in mijn ballen waarbij zij alle kracht in haar hand gebruikt om haar vuurrode nagels in mijn ballen te zetten. Het gevolg hiervan was dat ik, inmiddels de derde keer deze middag, op de grond in elkaar zak. ‘Zo doen wij dat hier als er gelogen wordt. Staan!’

De regels

Met enorme tegenzin besluit ik gehoor te geven aan haar ‘bevel. ‘Dit is je laatste waarschuwing, de volgende keer zul je echt gestraft worden, slaaf’. Ze loopt terug naar haar fauteuil, gaat zitten, kijkt ons indringend aan en leest vanaf een A 4-tje de volgende punten op:

1. Vanaf nu heten de deelnemers ‘Slaven’. Je naam is ‘Slaaf’ plus de eerste letter van je voornaam.
2. Slaven spreken alleen als zij hiervoor toestemming krijgen van één van de Meesteressen.
3. Slaven spreken de Meesteressen altijd aan met U
4. Vanaf nu is het slaven verboden te lopen: ze kruipen of schuiven over de vloer.
5. Het is slaven verboden om de Meesteressen aan te kijken.
   
6. Alle opdrachten en aanwijzingen van de Meesteressen en de slavinnen dienen onmiddellijk te worden opgevolgd: weigeren is geen optie.
7. Als een slaaf iets wil vragen, steekt hij netjes zijn hand op en wacht totdat de Meesteres hem permissie geeft om te spreken .
8. Slaven geven altijd oprecht antwoord; zij kunnen geen gebruik maken van een stopwoord.
9. Slaven raken zichzelf niet aan tenzij zij daarvoor opdracht hebben gekregen
10. Overtreding van de regels leidt tot straf: de strafmaat wordt bepaalt door de Meesteressen.

Tot slot: je kunt de training niet voortijdig verlaten.

Als een konijn

Ik staar naar de Meesteressen als een konijn naar een lichtbak en probeer voor mijzelf alles op een rijtje te zetten. Heb ik het zojuist goed gehoord dat ik alle opdrachten en instructies moet opvolgen/uitvoeren, deze niet mag weigeren omdat ik anders gestraft zal worden? Ik heb inmiddels genoeg gehoord en heb besloten om de handdoek in de ring te gooien.

Ook bij de andere deelnemer (of beter: slaaf) bespeur ik onrust: geen van ons tweeën durft echter iets te zeggen uit angst voor mogelijke represailles. Ik besluit het juiste moment af te wachten en dan gebruik te maken van de zwakte bij één van de vrouwen: ik ben ervan overtuigd dat dit gaat lukken. Voor nu gewoon maar het spelletje meespelen, er zit niets anders op.

Na deze wonderbaarlijke ‘presentatie’ van Meesteres Priscilla (ik heb nu al en grondige hekel aan haar) staat Meesteres Moriah op uit haar fauteuil en gaat als eerste richting mijn ‘collega-slaaf’: ze werpt een minderwaardige blik op hem en gaat dan pal voor mij staan, haar helderblauwe ogen kijken mij doordringend aan: ‘Wel, wel, kijk eens wie wij hier hebben, het is zowaar Johan de Groterzager himself! Je hebt wel lef gehad om je op te geven voor deze training, dat moet gezegd worden, mooi hoor. Maar ja, hier in ‘Domaine de Moriah’ gelden de wetten van buiten niet, hier gelden MIJN wetten en die zijn niet mals.

Personal trainer

Dus slaaf j, ik ben de komende drie dagen jouw ‘personal trainer’ dus maak je borst maar nat. Je gaat jezelf echt óngelooflijk ‘ontdekken’ en je kunt alvast één ding in je oren knopen: ik ga het je niet gemakkelijk maken’!  De manier waarop zij dit zegt bevalt mij totaal niet: ik bespeur in haar woorden een cynische en sadistische ondertoon en wil haar daar het liefst direct op aanspreken. ‘Nu maar even niet’ denk ik bij mijzelf. Als door een wesp gestoken, zie ik Meesteres Moriah’s vriendelijke glimlach terstond veranderen in een sadistische grijns.

Ze pakt mij bij mijn rechteroor, draait die flink om en fluistert daarin: ‘Wat speelt zich allemaal af in dat koppie van dit smerige sletje? Mijn antwoord volgt direct: ‘Niets, Mevrouw”.  Ze kijkt mij aan en merkt op ijskoude toon op: ‘Dat is je eerste leugen, ik ken je langer dan vandaag dus ik ga straks lekker met je aan de slag. Ik verheug mij er nu al op’!

Dreigende woorden

Nadat Meesteres Moriah deze dreigende woorden gesproken heeft, neemt ze mij mee aan de leash naar een andere, grote ruimte: ik moet kruipend achter haar aan, de andere slaaf is daar al naartoe ‘geëscorteerd’ door Meesteres Priscilla; bij aankomst in deze ruimte slaat de schrik mij om het hart: mijn medestrijder ligt haaks over een soort bondagetafel: zijn handen zitten nog in de handboeien, de enkels zijn vastgemaakt aan het bedframe. De bondagetafel is zodanig gepositioneerd dat het hoofd van de slaaf net over de rand hangt: hij wordt stevig gecaned.

Op de muur, op plusminus één meter afstand hangt een A-viertje  met daarop, zo vermoed ik, de tien ‘huisregels’. Zou dit inderdaad te maken hebben met de regels die iedere slaaf uit zijn hoofd moet leren? Meer tijd om na te denken krijg ik niet: Meesteres Moriah legt ook mij dwars op de nog beschikbare bondagetafel, maakt mijn leash vast aan het onderstel en fixeert mijn body met behulp van een aantal riemen. ‘Zo, nu gaan we eerst eens even kijken hoe snel dit slaafje dingen oppakt, je bent toch zo slim? Deze tien regels prent je goed in je hoofd en iedere vijf minuten ga jij ze met gesloten ogen opdreunen, net zolang totdat je ze foutloos kunt reproduceren.

Voor iedere regel die niet goed is, krijg je een slag met deze cane die gemeen pijn kan doen’. Om haar woorden kracht bij ze zetten, zwiept ze haar cane door de lucht waarbij ze mij strak aankijkt. Wees gewaarschuwd: deze opdracht is niet makkelijk en kan zomaar uren duren wat het voor mij alleen maar leuker maakt. Dus doe je best, ik ben benieuwd. Klaar? Starten maar!’

Noem de regels op!

Ik begin de eerste en tweede zin in mijn geheugen te zetten en merk al snel dat ik mij ontzettend moet concentreren om dit voor elkaar te krijgen: iedere keer als de tweede zin er bijna in zit en ik wil doorschakelen naar de volgende, vallen er weer stukjes van de eerste twee zinnen weg. ‘Stop!’ klinkt het abrupt uit de mond van Meesteres Moriah. ‘Noem de regels maar op’. De eerste zin kan ik feilloos uitspreken, bij de regel struikel ik halverwege over de woorden. ‘Dat is niet zo’n goed begin en valt mij eerlijk gezegd van je tegen, slaaf j.

Dit betekent negen caneslagen, wat een fantastisch begin, joehoe’! In mijn hoofd prepareer ik mij op de slagen die komen gaan: begint ze zacht en bouwt ze het langzaam op of, en daar staat zij om bekend, geeft zij direct vol gas? Na de eerste slag weet ik voldoende: ze houdt zich niet in en slaat er vol op los:  na negen slagen heb ik het gevoel alsof mijn billen zo rood zijn als een tomaat.

Zeven nieuwe slagen

Even neem ik rust om opnieuw te focussen op de regels: het lukt mij warempel om drie zinnen te onthouden en spreek deze feilloos uit. Het resultaat: zeven nieuwe slagen, toegediend door Meesteres Moriah, nu variërend in ’hardheid’. Ik hoor de cane van Meesteres Priscilla vrolijk door de lucht zwiepen: mijn ‘medecursist’ kreunt en krijst alsof zijn leven ervan afhangt. Mijn nekspieren beginnen pijn te doen omdat ik deze voortdurend moet aanspannen. Door de pijn en vooral het concentreren op het ontvangen van de pijn lukt het mij steeds slechter om de regels te onthouden: na enige tijd kan ik zelfs de eerste regel niet meer foutloos opdreunen.

De caneslagen blijven komen, dan met korte tussenpozen, dan weer heel ritmisch: er is geen peil op te trekken. ‘Ik had al tegen Meesteres Priscilla gezegd dat deze eerste oefening zó leuk gaat worden, en dat is zeker het geval’ hoor ik Meesteres Moriah vol trots roepen: ‘We gaan nog een half uurtje door, hup slaven, doe je best’! Dat laatste doe ik zeker maar de opdracht is gewoon niet te doen: ik hoor mijn collega opgeven, ik ben dat niet van plan. Stoer gedacht maar op een gegeven moment kom ik mijzelf tegen, murw geslagen door Meesteres Moriah die uitgelaten reageert: ‘Zie je wel, het zijn twee vieze sletten die niets kunnen!’

Half bewusteloos

Beide Meesteressen en hun slavinnen verlaten de kamer, ons half bewusteloos en nog steeds gebonden op de tafels achterlatend. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeer ik mijn spieren te ontspannen wat slechts ten dele lukt. Ik heb geen idee hoe lang dit allemaal geduurd heeft maar hoop dat wij snel bevrijd worden uit onze benarde positie.

Na enige tijd gaat de deur open en komen de vier dames opgewekt binnenstappen: ‘Kijk eens hoe mooi deze slaafjes er bij staan, en wat een prachtige kleurtjes op hun billen!’ hoor ik Meesteres Moriah zeggen: ‘Ik zie rood, blauw, zwart, groen, het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes geworden, op sommige plekken is het zelfs al aan het bloeden, wat een fraai begin’!

De woorden die zij spreekt, doen mij het ergste vermoeden: ik heb nu al het gevoel dat ik hier een hele dag gemarteld ben. Mijn medeslaaf en ik worden losgemaakt en omhoog geholpen door beide slavinnen: om onze enkels worden lederen boeien vastgegespt waarna de handboeien verwijderd worden: wat fijn om even de arm- en schouderspieren te kunnen ontspannen! Om de polsen worden boeien gedaan die, net als de enkelboeien vakkundig dichtgedaan worden met een hangslotje: ‘Zo, onze zielige mannetjes zijn nu netjes versierd en zijn klaar voor wat komen gaat’ hoor ik Meesteres Moriah opgewekt zeggen.

Aan de slag!

‘Bij de volgende opdracht mogen jullie tot rust komen maar gaan jullie aan de slag voor jullie Meesteressen. Slavinnen, ga je gang’. Beide slavinnen pakken een ketting van plusminus vijf meter en halen die door de ogen van de enkel- en voetboeien zodat deze met elkaar verbonden zijn: de uiteinden van de ketting worden van een hangslot voorzien: op deze manier staan er 2 gebroken mannen met pijnlijke billen, onafhankelijk van elkaar geketend. De slavinnen nemen ons al kruipend aan de leash mee: er volgt een wandeling door verschillende gangen: uiteindelijk gaan we door een deur waarachter zich een prachtige keuken openbaart.

Eén van de slavinnen neemt het woord: ‘Jullie krijgen precies twee uur de tijd om een verrukkelijke maaltijd te maken voor de Meesteressen; haal geen fratsen uit want via camera’s aan de muren houden jullie nauwlettend in de gaten. En o ja, ik zou het bijna vergeten: er is nog een andere voorzorgsmaatregel die getroffen moet worden: jullie krijgen allebei een CB om met remote control: mochten jullie Meesteressen van mening zijn dat er iets gedaan wordt wat niet is toegestaan of het bevalt hen eenvoudigweg niet, dan voelen jullie dit direct bij je ballen en pik. Kortom: jullie hebben zelf alles in de hand. Dit is overigens de enige ruimte in het huis waar jullie mogen staan’.

4-gangen maaltijd

De slavinnen verlaten de ruimte, wij kijken elkaar aan; wij herinneren ons dat we niet mogen spreken dus hoe gaan we nu een complete maaltijd in elkaar zetten zonder te overleggen? Met gebaren verdelen we de taken totdat we een notitieblokje en pennen zien liggen: dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker. Binnen de gestelde tijdslimiet zetten we een prima 4-gangen maaltijd in elkaar: de koelkast in rijkelijk voorzien van alle benodigde ingrediënten. Na exact twee uur komen de slavinnen ons ophalen: wij zijn trots op onszelf dat we de klus geklaard hebben zonder dat onze CB’s zijn geactiveerd.

Het serveren van de gerechten is nog een klus op zich: aangezien wij in de gang alleen mogen kruipen of schuiven hebben we daarop een list bedacht: we gebruiken een trolley waarop we de gerechten één voor één vervoeren: wonder boven wonder lukt dit uitstekend. Beide Meesteressen tonen zich tevreden over onze kookkunsten wat mij de indruk geeft dat wij hen wel degelijk kunnen beïnvloeden: wij wachten gewoon het juiste moment af.

Afwassen

Na het diner krijgen wij de opdracht van de slavinnen om alles af te wassen, op te ruimen en de keuken spic en span achter te laten: wij, moderne mannen, doen dit thuis ook, dus beschouwen dit als een makkie. Na enige tijd gaat de keukendeur open, de twee slavinnen komen binnen, gevolgd door beide Meesteressen. Meesteres Priscilla neemt het woord: ‘Zo slaafjes, de maaltijd smaakte bijzonder lekker, dat hebben jullie goed gedaan, nu eens kijken hoe de keuken eruit ziet. Beide Meesteressen voeren een inspectieronde uit en lijken niet bijzonder tevreden over onze prestaties.

‘Wij hebben genoeg gezien. Slavinnen: breng deze zielenpieten over tien minuten naar de zwarte kamer’. Wij kijken elkaar verbaasd aan want wat kunnen de Meesteressen nou gevonden hebben? We hebben écht ons best gedaan! Eén van de slavinnen geeft ons opdracht om op handen en knieën te gaan zitten wat wij direct doen. Wij wachten nog een aantal minuten waarna wij al kruipend over de gang gaan, niet wetende wat ons te wachten staan. 

Nietsnutten

‘Kijk eens wat een nietsnutten nu naar binnen kruipen, hup, schiet eens op’ hoor ik Meesteres Moriah roepen. ‘Laat mij één keer raden: slaaf j heeft zeker weer allerlei plannetjes in zijn hoofd zitten om de dans te ontspringen en het hazenpad te kiezen, klopt dat’? De slavinnen manen ons aan om door te kruipen en vlak voor de Meesteressen te blijven zitten. ‘Eh, ja, Meesteres’ stamel ik uit.

‘Ik waardeer je oprechtheid, slaaf j, maar zo gemakkelijk kom je er natuurlijk niet mee weg, ‘En dat geldt ook voor die kameraad van je. Daarom komen we nu bij een heel speciaal onderdeel van de training waarbij jullie allebei je grenzen gaan verleggen, dat wilden jullie toch zo graag? Nou, Meesteres Priscilla en ik gaan jullie daarbij helpen, lief hè?’ Ik geloof geen woord van wat zij zegt, zeker niet omdat ik die karakteristieke, sadistische lach op haar gezicht zie.

Rondje door de kamer

‘Slaaf v, op je knieën, handen op je rug. Slavinnen, jullie gaan schuin achter slaaf v staan en houden zijn schouders vast. Slaaf j, jij komt met mij mee’. Meesteres Moriah grijpt mijn haren, laat mij een rondje door de kamer kruipen en beveelt mij te stoppen als ik tegenover slaaf v. zit. Op dat moment zegt meesteres Moriah: ‘Slaaf v.: staan’. Hij gehoorzaamt direct en gaat staan, één van de slavinnen verwijderd zijn CB en doet bij mij hetzelfde.

Meesteres Moriah gaat met gespreide benen over mijn rug staan, pakt mij bij mijn haren en begeleidt mijn hoofd richting de pik van slaaf v, dan zegt zij: ‘Slaaf j, luister goed naar wat ik nu tegen je zeg. Je gaat doen wat ik je nu opdraag, ik wil niets horen: jij gaat slaaf v tot zijn hoogtepunt brengen’. Deze bizarre opdracht is nog maar net door de receptoren in mijn hersenen vertaald als ik Meesteres Priscilla plots hoor kirren: ‘O, wij zijn nog iets vergeten”. Ze komt snel aangelopen en bevestigt in een oogwenk twee gemene klemmen op mijn tepels: mijn pik reageert direct en komt tot leven zo van: ‘Gaan we iets leuks doen, baas?”.

Het volgende commando hoopte ik niet te krijgen maar komt toch: ‘En nu die pik van slaaf v in je mond en snel’ beveelt Meesteres Moriah mij. Dit gaat niet naar volle tevredenheid wat ik direct merk: ik krijg een gemene, felle zweepslag op mijn beide billen, tegelijkertijd trekt Meesteres Moriah mij bij mijn haren naar de buik van slaaf v zodat ik niet anders kan dan zijn hele pik in mijn mond te nemen.

Non-stop door

De zweepslagen gaan non-stop door, dit geldt ook voor het getrek aan mijn haren: heen en weer gaat mijn hoofd waarbij de pik van slaaf voortdurend in mijn mond zit, hij wordt alsmaar groter, ik moet bijna kokhalzen. ‘Kijk, dit bedoel ik nou met een pittige training, vuile slettebakken, ga door slaaf j, je bent nog maar net begonnen’. Meesteres Moriah stapt van mijn rug: ik vermoed dat zij ook achter mij gaat staan want ik zie haar niet meer.

Ik pijp slaaf v alsof mijn leven ervan afhangt, mijn billen branden door het onophoudelijke gezweep dat nu veel intenser is geworden: volgens mij hanteert Meesteres Moriah nu ook de zweep want de ‘nieuwe’ slagen zijn nóg venijniger. Mijn tepels doen gemeen pijn, zeker als Meesteres Moriah af en toe aan de klemmen trekt: zij geniet ervan als mijn lijf daar direct op reageert. Ik kan wel door de grond zakken van al die spanning, emoties, van de pijn, van deze ultieme vernedering. ‘Nu voel je eens wat vrouwen voelen; slaaf j, hoe bevalt het jou?’ roept Meesteres Moriah.

Stop!

Ik kan onmogelijk reageren, voel mij nóg meer vernederd en ga door met pijpen, ik kan niet anders. Aan de reacties van slaaf v merk ik dat hij spoedig aan zijn grens komt, ik hoop maar op één ding: dat het binnen enkele seconden allemaal stopt. Dan vanuit het niets hoor ik Meesteres Moriah roepen: ‘Stop!’ Het lijkt alsof de wereld stopt met draaien: er valt een serene stilte, ik hijg als een paard en kom stap voor stap weer op adem.

Slaaf v kreunt en kreunt; volgens mij bevindt hij zich op een compleet andere planeet. ‘Genoeg voor nu, deze vieze sletten gaan nu naar hun cel;  morgen gaat de training verder en dat belooft een spektakel te worden Slaap lekker!’ Voordat wij de ruimte verlaten, bevestigen de slavinnen de CB’s aan onze vriendjes.

Compleet uitgewoond, afgemat en vernederd kruipen slaaf v en ik richting onze afzonderlijke cel: wat ben ik blij als wij daar aankomen, één van de slavinnen het slot van de ketting verwijdert en de ketting om één van mijn enkels weer op slot doet. Het andere uiteinde van de ketting haalt zij door één van de ogen aan de muur en plaats daar ook een slot op. Werkelijk, wat er allemaal gebeurt, het kan mij niets meer schelen.

Eindelijk rust

Als de celdeur op slot gedraaid wordt, is er eindelijk rust voor mijn hoofd en lijf. Ik kijk verdwaasd om mij heen, werp een blik op de camera waarvan het rode lampje brandt en ga, met mijn laatste krachten, op zoek naar mijn tandenborstel en tandpasta. Zonder mij aan te kleden, kruip ik onder de deken. Droom ik of is het werkelijkheid wat er vandaag met mij is gebeurd?

‘Opstaan en snel!’ is het commando dat ik in mijn oren hoor: ik het nu al ochtend? Ik vermoed het wel maar weet het niet zeker: bij aankomst moest ik mijn horloge en telefoon inleveren en hier, in mijn cel, heb ik enkel geen besef van tijd. Met een gebroken lijf sta ik op, gelukkig kan ik nog scherp denken: ik heb mij voorgenomen om de slavin die in de celdeur staat zo aan te spreken, nu nog wachten op het juiste moment. Ik ga mij eerst scheren, wassen en mijn tandenpoetsen, breng aftershave en deodorant op (waarom eigenlijk?) en ga dan ik de houding staan in het midden van mijn cel.

Naar de uitgang begeleiden

De slavin maakt de ketting los van de muur, idem van mijn enkel. ‘Dit is het moment’ denk ik en spreek mijzelf op deze manier moed in. ‘Mevrouw, ik wil iets zeggen: ik heb mij opgegeven voor een training om te kunnen groeien, niet voor een cursus om afgebeuld te worden. Wilt u mij alstublieft naar de uitgang begeleiden zodat ik naar huis kan? Ik houd dit niet veel langer vol’. De slavin kijkt mij aan en verroert geen vin. Vanuit het niets voel ik een enorme pijnscheut in mijn pik en ballen; een kort moment is de pijn weg om daarna weer razendsnel terug te keren.

Ik ben niet slim geweest: natuurlijk heeft één van de Meesteressen deze hele scène via de camera kunnen volgen en heeft besloten om ‘in te grijpen’. Ik weet dat dit niet zonder gevolgen zal blijven. Achter de slavin aan kruip ik door de gangen, de ketting blijft gelukkig in de cel achter. Ik word naar de keuken geleid waar slaaf v al aanwezig is.

Eenvoudige opdracht

De volgende opdracht is redelijk eenvoudig en relaxed: maak een lekker en compleet ontbijt voor de Meesteressen, compleet met vers fruit, koffie et cetera. In de ruime keuken lukt het ons snel om alle benodigdheden te vinden: in een mum van tijd zijn wij klaar en gaan wij, op dezelfde manier als gisteren, richting de kamer waar de Meesteressen hun maaltijden nuttigen.

Bij binnenkomst is het natuurlijk Meesteres Moriah die het woord neemt: ‘Kijk eens aan, daar hebben wij onze brave sletjes weer, wat een zielig stelletje is het eigenlijk! En, hebben jullie goed geslapen? Ik hoop het want er staat veel op het programma vandaag. Nu jullie hier toch zijn, wil ik jullie eerst eens van dichtbij bekijken’. Slaaf v is de eerste die naar voren stapt: ik kijk naar zijn billen die alle kleuren van de regenboog vertonen.

Meesteres Moriah inspecteert zijn hele lijf en schijnt tevreden te zijn. ‘Slaaf j, hier komen’ bijt ze mij toe. Ik stap naar voren en verwacht dat ik op dezelfde manier bekeken zal worden. ‘Tja’, zegt Meesteres Moriah, ‘Dit is natuurlijk een heel ander verhaal….’.

Doodstil

Meesteres Moriah staat pal tegenover mij, haar neus slechts enkele centimeters verwijderd van de mijne: het is doodstil in de kamer. Op fluistertoon zegt zij: ‘Zo, en slaaf j is nog steeds bezig met het maken van allerlei plannetjes in zijn hoofd, wat een energie en creativiteit, ik houd daar van! Alleen trek je hier altijd aan het kortste eind: wij, de Meesteressen maken hier de dienst uit en niet jullie, kleinzerige mannetjes. Dus heb ik besloten dat jij vandaag wat extra aandacht krijgt en die aandacht krijg je van mij, lief hè?’

Ik kijk verbaasd in haar diepblauwe ogen want hoe kan het dat zij mijn gedachten kan lezen? Meesteres Moriah merkt op dat ik lekker ruik, gebiedt mij om mijn armen omhoog te doen, zet vervolgens twee van haar nagels op mijn torso en loopt voorzichtig om mij heen waarbij ze voortdurend haar nagels diep in mijn huid drukt. Langzaam loopt ze vijf rondjes en trekt op deze manier felrode cirkels op mijn torso. ‘Je billen zien er prachtig uit maar kunnen nog extra training gebruiken; je boft, slaaf j, want dat is precies wat er vandaag en morgen gaat gebeuren’.

Verleidelijke parfum

De meesteressen nuttigen hun ontbijten en geven slaaf v en mij wederom een welgemeend compliment. Tijdens het ontbijt fantaseer ik over deze twee vrouwen, beiden vandaag gekleed in een sexy lederen outfit: ik droom even weg naar een andere wereld. Als beide Meesteressen zich tegoed hebben gedaan aan het uitgebreide ontbijt, krijgt slaaf v, tot mijn verbazing, de opdracht om de ontbijtspullen terug te brengen naar de keuken: ik moet bij de Meesteressen blijven.

Meesteres Moriah komt naar mij toe en kijkt mij nogmaals aan: ik ruik haar verleidelijke parfum en werp een korte blik op haar boezem. ‘Zoals ik zei, slaaf j, het is hier heel simpel: je doet wat er gezegd wordt. Zo niet, dan weten Meesteres Priscilla en ik daar wel raad mee en zullen wij alles uit de kast halen om je weer in het gareel te krijgen. En precies dát ga ik nu met je doen!’ Ze knipoogt naar mij wat niet veel goeds betekent.

Knijpers

Ze loopt om mij heen, pakt iets en komt weer voor mij staan. ‘Kijk, ik ben zo lief om je te laten zien en te vertellen wat ik met je ga doen: deze zes gemene knijpers krijgen een mooi plekje op jouw lijf. Nu zul je je misschien afvragen: waar ga U die plaatsen? Ja, er zijn heel veel mooie, uiterst effectieve plekjes te bedenken maar twee daarvan zijn favoriet bij mij. Let maar eens goed op’!

De eerste knijper, die meer lijkt op een accuklem, plaatst zij op mijn rechtertepel: ik verbijt de pijn, kijk haar aan en krijg een prachtige lach terug. Het lukt mij om niet te kreunen, zij het met veel moeite. Mijn linkertepel krijgt ook zo’n versiersel: wederom die bijtende pijn. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik mij af waar zij de overige vier klemmen gaat plaatsen. Voordat ik daarachter kom, beveelt ze één van mijn slavinnen om mijn CB te verwijderen en mijn polsboeien op mijn rug vast te maken. ‘O nee, nu gaat het komen’ spookt het door mijn hoofd.

Dom verhaal

Meesteres Moriah zegt op heel zakelijke toon: ‘Ik heb besloten om deze vier klemmen op je balzak te plaatsen; uit ervaring weet ik dat dit gemeen pijn kan doen, maar ja, jij had vanmorgen zelf besloten om bewust één van de regels te overtreden en zo’n dom verhaal op te hangen tegen mijn slavin. Eerlijk gezegd, had ik een iets slimmere actie van je verwacht. En nu? Nu kan niemand je meer helpen en ga je kennismaken met jezelf.

Ik wil aan deze opdracht nog het volgende toevoegen: de opdracht stopt zodra ik tranen bij je zie, niet een paar krokodillentraantjes die over die schattige wangetjes van je bengelen, maar échte tranen, die maar blijven komen. Daar gaan we dan!’ Zij plaatst de eerste klem op mijn balzak waarbij de bekjes zich gulzig vastgrijpen in mijn huid: wat een helse pijn is dit! Ik krijg de opdracht om te blijven staan zodat Meesteres Moriah de overige drie klemmen kan plaatsen.

Stuiptrekkend

De pijn neemt buitensporige proporties aan: de klemmen op mijn tepels kan in handelen maar de klemmen op mijn balzak drijven mij tot het uiterste. Ik kan niet blijven staan, lig en stuiptrek op de grond, ik ga het verliezen van de pijn en dus van Meesteres Moriah. Ik voel de tranen komen, schreeuw het uit maar er gebeurt niets: de klemmen blijven zitten waar ze zitten. Zo gaat het nog een tijdje door totdat ik het gevoel heb dat ik in mijn tranen verdrink: ik een oogwenk haalt Meesteres Moriah de klemmen van de balzak en tepels en laat mij snikkend liggen.

Ze komt gehurkt naast mij zitten, streelt mij door mijn haar en kijkt mij met een glimlach aan: ‘Zo, slaafje, dat was niet mals, hè? Je hebt weer iets over jezelf geleerd, hoe fijn is dat? Spreken wij af dat je vanaf nu alles doet wat Meesteres Priscilla en ik zeggen?’ Ik knik en zie door mijn tranen heen de glimlach op het gezicht van Meesteres Moriah.

Lekkere massage

Als ik weer helemaal bij mijn positieven ben, voel ik dat die verrekte CB alweer om mijn ballen en mijn trouwe metgezel zit. Meesteres Priscilla en slaaf v komen de kamer binnen: wij, de slaven moeten keurig voor onze meesteres op de knieën zitten waarna Meesteres Priscilla het woord neemt: ‘Het is tijd dat jullie je best gaan doen om ons in de watten te leggen zoals jullie dan vanaf nu ook met jullie vrouwen gaan doen.

Wij verlangen naar een lekkere massage waarbij jullie onze lichamen van top tot teen gaan verwennen. Meesteres Moriah en ik verlaten zo de kamer, jullie worden naar de ruimte begeleid door onze slavinnen. En ik wil jullie nu alvast een tip geven: doe het goed want als het ons niet bevalt, zullen jullie daarvoor boeten’.

Beide dames verlaten de kamer, slaaf v en ik kijken elkaar vragend aan. Ik heb best wel wat ervaring met het geven van massage, bijvoorbeeld bij mijn eigen vrouw, maar wat verwachten deze dames precies van ons? Wij zullen er maar het beste van hopen en laten ons gedwee door beide slavinnen overbrengen naar een andere kamer: onze knieën beginnen overigens aardig pijn te doen van al dat gekruip. In de gang kijk ik door de ramen af en toe naar buiten: ik vermoed dat het rond het middaguur uur is: de zon staat hoog aan de hemel.

Massageolie

Aangekomen in de sfeervol verlichte en aangenaam ruikende kamer krijgen slaaf v en ik de opdracht om naast de Meesteressen plaats te nemen: ik moet naast Meesteres Priscilla gaan staan. Beide dames liggen op een massagetafel met hun hoofd naar beneden. De massageolie laat ik opwarmen in mijn handen voordat ik deze op de armen en rug van Meesteres Priscilla laat druppelen. Ik begin mijn massage bij haar handen en ga via de polsen en haar armen naar haar schouders; kennelijk geniet zij er erg van want haar lichaam is volledig ontspannen: af en toe maakt zij zachte geluiden van genot die dit bevestigen.

Ik masseer haar rug, benen en voeten en bespeur bij mijzelf het gevoel dat ik dit graag voor haar doe. ‘Wat is dit hemels heerlijk, slaaf j, wat mij betreft zou je hier een hele dag mee door mogen gaan’ hoor ik Meesteres Priscilla zeggen. ‘Maar helaas, we hebben nog een paar andere opdrachten voor jullie. Maar dit heb je zondermeer goed gedaan, dus dank je wel!’

Iets te eten

Slaaf v en ik krijgen de gelegenheid om eerst iets te eten waarna wij de lunch voor de Meesteressen moeten klaarmaken: het worden lekkere sandwiches, ons ingefluisterd door beide slavinnen: de Meesteressen laten ook dit zich goed smaken en zijn goedgehumeurd. Dit sterkt mijn gedachte dat het zwaarste deel van de ‘training’ erop zit en het vanaf hier alleen maar kan meevallen; ik vermoed dat mijn compagnon er net zo over denkt.

Nadat slaaf v en ik door de slavinnen weer ‘geëscorteerd’ zijn naar de kamer waar de Meesteressen zich bevinden, zitten we weer op onze gepijnigde knieën voor hen. Het is wederom Meesteres Moriah die het woord neemt.

Halverwege

Lieve slaafjes, jullie zijn bijna halverwege de training en toe nu toe gaat het goed. Het doet Meesteres Priscilla en mij deugd dat jullie je zo inspannen voor ons: onthoud dat je, vanaf het moment dat je thuiskomt, je eigen vrouw op dezelfde manier behandelt: leg haar in de watten, vertroetel haar, verras haar en geef haar iedere dag oprechte aandacht’. Ik knoop deze woorden in mijn oren en kom tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd op deze punten tekort geschoten ben tegenover mijn vrouw: ik neem mij voor dit vanaf nu écht anders te gaan doen.

‘Wij komen nu bij het volgende onderdeel en dat zal voor jullie beiden grensverleggend en confronterend worden. Jullie gaan voor jezelf lingerie aanschaffen én dragen: hierbij zullen de slavinnen jullie begeleiden, wij volgen jullie via onze telefoons’. Ik kijk alsof ik het in Keulen hoor donderen, heb ik dit goed gehoord, lingerie kopen en dan ook nog dragen? Nog diep onder de indruk van het sadistische ‘klemmenspel’ van vanmorgen besluit ik om niets te zeggen en de opdracht maar gewoon uit te voeren. In onze cel worden de pols- en enkelboeien afgedaan, de CB blijft uiteraard om.

Wij krijgen een zwart leren jasje aan dat tot net over onze billen reikt: voor vrouwen uitdagend om te dragen, voor mannen ongelooflijk vernederend…

Damesschoenen

Ik verwacht dat de volgende stap is om onze eigen schoenen aan te trekken maar kom er snel achter dat ik dat uit mijn hoofd kan zetten: één van de slavinnen heeft twee dozen bij zich waaruit ze damesschoenen tevoorschijn tovert: ‘Kijk, dit hebben Meesteres Moriah en Meesteres Priscilla voor jullie bedacht om te dragen’, wees maar blij dat het geen hoge laarzen zijn’. In haar handen houdt ze twee paar schoenen, felrood met een hak van ik schat zo’n zeven cm. ‘Moet ik daarop gaan lopen?’ denk ik bij mijzelf. ‘Aantrekken en snel’ commandeert de slavin; met veel schroom en grote tegenzin trek ik de schoenen aan die, hoe wonderbaarlijk, als gegoten zitten.

‘Staan en ons volgen’ klinkt het kortaf. Slaaf v en ik volgen beide vrouwen (er zit niets anders op), in de gangen is het geklik van onze hakken duidelijk hoorbaar. Aangekomen in de hal staan de twee Meesteressen ons al op te wachten: ze barsten allebei in lachen uit: ‘Kijk eens aan, wat hilarisch, onze sletjes met hun korte leren jasjes en hun vuurrode pumps. We wensen jullie veel shopplezier en verheugen ons nu al op de beelden die wij straks gaan zien. Stel ons niet teleur en doe geen domme dingen, die CB zit er immers niet voor niets!’  

Beaux-en-Morvan

De slavinnen begeleiden ons naar hun auto en met z’n vieren rijden we naar de dichtstbijzijnde stad Beaux-en-Morvan. Eén van de slavinnen parkeert behendig de auto, gelukkig in een parkeergarage zodat zo weinig mogelijk mensen ons kunnen zien. ‘Uitstappen en allebei een meter achter ons lopen’ beveelt de wulpse chauffeuse. Slaaf v en ik doen wat er gezegd wordt en lopen als makke lammetjes achter onze begeleidsters aan.

De gedachte dat we snel bij de lingeriewinkel zijn, kan ik snel uit mijn hoofd zetten, we lopen meer dan vijf minuten voordat we bij de winkel gearriveerd zijn. ‘Snel naar binnen’ neem ik mij voor: ‘Opschieten met het kopen van die onzin en dan snel terug naar de Meesteressen’: hoe gek het ook klinkt, daar voel in mij veiliger dan hier.

Lingeriewinkel

De lingeriezaak is niet zomaar een winkel, volgens mij is het woord ‘lingerie’ hier uitgevonden! Het is een enorme winkel waarvan je het einde niet eens kunt zien: overal waar ik kijk, zie ik de meest fantastische, opwindende, erotiserende onderkleding: niemand hoeft mij te vertellen dat mijn wangen nu even rood zijn als de pumps die ik draag, mijn hemel! Nadat ik gedurende een halve minuut alles in mij heb opgenomen (en volgens mij deed slaaf v dat net zo), komen er 2 dames op ons afgelopen: een oudere dame, die er aantrekkelijk uitziet en een jongedame die zich voortbeweegt op torenhoge hakken.

‘Welkom in onze winkel, bijzondere gasten. Wij zijn jullie adviseurs, Claire en ik ben Monique: wij zijn Nederlanders en runnen deze  succesvolle zaak nu zo’n 8 jaar. Zoals jullie kunnen zien is ons aanbod enorm, we laten jullie het met alle genoegen zien. Weet dat hier regelmatig mannen komen dus er is niets om je voor te schamen. Wie van jullie is slaaf v?’ Mijn maatje steekt zijn hand op: ‘Goed, dan ga jij mee met Claire en één van jullie begeleidsters, en jij, slaaf j, gaat met mij mee, samen met de andere begeleidster. Over ongeveer een uur zien wij elkaar weer’. 

Sexy jurkje

‘Mevrouw Monique’, zoals ik haar gemakshalve maar even noem, laat er geen gras over groeien en neemt direct het initiatief: ‘Zo, dus jij bent degene die verzot is op lingerie? Meesteres Moriah heeft al het nodige over je verteld dus we gaan hier echt werk van maken’. Ik neem deze ‘Mevrouw’ eens goed in mij op: ze draagt laarzen met hoge hak die tot aan haar knieën reiken, daarboven een sexy jurkje. Ze heeft haar haren opgestoken en is perfect opgemaakt, haar parfum bedwelmt mij vanaf het eerste moment; zij lijkt mij overigens geen katje om zonder handschoenen aan te pakken ‘Volg mij maar’ klinkt het directief.

Uiteraard volg ik, evenals de andere slavin die vanaf binnenkomst alles filmt zodat beide Meesteressen volop kunnen meegenieten van dit schouwspel.

Verschillende setjes

Halverwege de zaak staat de mevrouw stil: ‘Meesteres Moriah heeft al het nodige voor u uitgezocht, ik heb het aangevuld met wat ik passend vind’. De mevrouw laat mij verschillende setjes lingerie zien, prachtige kousen, schitterende bodystockings en verleidelijk zacht, glanzend ondergoed. Ik hap naar adem en kijk naar de slavin die nog steeds aan het filmen is: het kan niet anders dan dat de ‘toeschouwers’ aan de andere kant dubbel liggen van het lachen.

De mevrouw neemt het woord: ‘Je gaat al deze setjes passen en uitproberen: daarbij loop je naar de voorkant van de winkel en weer terug. Natuurlijk is de winkel gewoon open dus andere klanten gaan zeker vreemd opkijken van jouw ‘optreden’: je begeleidster zal alles filmen’. Ik zie geen uitweg uit deze misère en besluit ook nu om gewoon maar te doen wat er gezegd wordt. Ik trek de verschillende setjes aan, breng daarbij steeds ‘iemand’ tot leven, paradeer op schoenen en in lingerie door de winkel waarbij ik maximale aandacht krijg.

Twee vriendinnen die aan het shoppen zijn, kijken vreemd op van de hele situatie en zetten het vervolgens op een schaterlachen. Ik heb allang besloten om dit allemaal slaafs te ondergaan waarbij ik, eerlijk is eerlijk, ook geniet van de opwinding en spanning: maar dit ga ik uiteraard niet aan de grote klok hangen.

Wat een gedoe

Na veel aan- en uitrekken is het uur bijna verstreken en denk ik dat we gaan opstappen. Dan komt de slavin op mij af: ‘Meesteres Moriah wil iets tegen je zeggen’. De slavin houdt de telefoon voor mijn gezicht: ik zie Meesteres Moriah met een grote glimlach op het beeldscherm. ‘Wat ziet dat er prachtig uit, slaaf j, je steelt écht de show met dat geparadeer van je door de hele winkel! Ik wil dat je nu de lange kousen en de nauwsluitende bodystocking aantrekt, daaronder je rode pumps: je leren jasje doe je half open, indien nodig zal de slavin je daarbij assisteren’.

Nergens ben ik veilig voor Meesteres Moriah, zelfs niet in deze lingeriezaak! Ik gehoorzaam, trek de opgedragen lingerie aan en voeg mij weer bij mijn collega-slaaf. Beide verkoopsters hebben de grootste schik en gieren het uit als wij de winkel verlaten. ‘Nu gaan we nog een rondje lopen’ merkt één van de slavinnen op. In hun kielzog lopen slaaf v en ik achter onze escortes aan: dwars door het winkelcentrum, over de markt en door de hoofdstraat waar het een drukte van jewelste is. Onderweg krijgen wij honderden verbaasde blikken: ik voel mij tot op het bot vernederd en wil maar één ding: terug naar onze Meesteressen…

Terug in Domaine de Moriah

Aangekomen op het ‘Domaine de Moriah’ worden wij warm welkom geheten door beide Meesteressen die ons in de hal staan op te wachten: ‘Wat hebben jullie deze opdracht  fantastisch gedaan, sletjes, wij zijn zo trots op jullie!’ Hoor ik Meesteres Moriah zeggen. ‘Als beloning mogen jullie je outfit nog even aanhouden, de jasjes mogen uit, die kun je aan de slavinnen geven: jullie kunnen ons volgen en deze keer mag je zelfs even lopen.

Slaaf v en ik kijken verbaasd naar elkaar: zou dit een mindfuck zijn van beide dames of is het echt waar dat de druk er nu even vanaf gehaald wordt? We lopen door de inmiddels bekende gang en gaan een kamer binnen die nieuw voor ons is. Bij binnenkomst is de kamer donker: je zien geen hand voor ogen. Opeens floept er een zacht licht aan: ik schik van wat ik zie. Ik zie een groot, met zwart leer bekleed Andreaskruis dat enigszins achterover helt. Aan de uiteinden van het kruis zitten ringen, het doel daarvan behoeft geen nadere uitleg.

Masker over mijn hoofd

‘Vandaag gaan we de rollen omdraaien, heren’ hoor ik Meesteres Priscilla zeggen. ‘Slaaf j, kom naar voren en ga staan, handen in je nek’. Vliegensvlug doen beide Meesteressen mij de pols- en enkelboeien om waarna ik ruggelings aan het kruis wordt vastgezet. ‘Dat ziet er fraai uit, zeker met zulke mooie lingerie aan’ hoor ik Meesteres Priscilla zeggen.

Meesteres Moriah heeft inmiddels een masker gepakt en trekt dat over mijn hoofd: de veters trekt ze strak aan, iets wat mij direct zorgt voor opwinding bij mij. ‘Shit, wat nu weer?’ denk ik. Ik kan niet meer volgen wat er precies gebeurt en probeer te focussen. Ik voel dat er een condoom om mijn pik gedaan wordt, de reden daarvan is mij totaal onbekend.

Heen en weer

Het volgende moment voel ik dat mijn pik in de mond van ‘iemand’ zit, ik vermoed slaaf v. Hij maakt heen-en-weer bewegingen, ik probeer mij te verzetten tegen het stijf worden van mijn pik. Ik wil dit niet! Na luttele seconden fluistert Meesteres Moriah in mijn oor: ‘Je wilt dit niet, hè? Dat weet ik en toch wil ik dat je het doet, voor mij, jouw Meesteres. Daarom ga ik je een beetje helpen’. Ze zet klemmen op beide tepels die met een kettinkje aan elkaar verbonden zijn, daarna brengt ze het geheel op spanning door er met tussenpozen aan te trekken: ik heb het niet meer en probeer schaapjes te tellen zodat ik niet tot het hoogtepunt kom.

Het blijkt ijdele hoop te zijn: ik kom tot ontlading en laat direct daarna mijn lijf in de boeien hangen. ‘Kijk eens, zo moeilijk was dat toch niet’ hoor ik Meesteres Moriah sarcastisch zeggen: ‘Je hebt alweer een opdracht volbracht, ik sta er helemaal perplex van en dat allemaal voor mij!’ Ik kan niets zeggen en wil alleen maar losgemaakt worden zodat ik kan bijkomen, het liefst in mijn cel, in alle rust.

Ontzettend trots

Beide Meesteressen maken mij los, halen het masker van mijn hoofd en condoom van mijn pik af en laten slaaf v en mij geknield voor hen zitten. Meesteres Priscilla neemt het woord: ‘Wat maken jullie Meesteres Moriah en mij ontzettend trots dat jullie alle opdrachten zo goed uitvoeren, dit hadden we in onze stoutste dromen niet verwacht. Slaaf v: je bent echt een topper: je doet wat je opgedragen wordt en laat het denkwerk aan de Meesteressen over: dat is precies wat de bedoeling is van deze training. Jij, slaaf j, hebt het nog niet helemaal door. Wat vind jij daarvan, Meesteres Moriah?’

Bij deze vraag huiver ik want ik weet dat dit geen ’goed nieuws’ boodschap voor mij wordt. Meesteres Moriah komt voor mij staan, tilt met haar wijsvinger mijn kin omhoog en kijkt mij doordringend aan; ‘Beste slaaf j, je doet je best, dat zie ik heus wel, maar in je koppie blijf jij maar malen: wanneer stopt dat nou eens een keer? Maar omdat je het vandaag écht super hebt gedaan, heb ik nog een cadeautje voor je, speciaal voor jou. Doe je ogen maar dicht!’

Lege condoom

Ik vertrouw Meesteres Moriah volledig en sluit mijn ogen: ‘Mond open en open houden’ hoor ik haar op zachte toon zeggen. Ik doe wat zij zegt en voel ‘iets’ op mijn tong druppelen: ‘Doorsikken’ hoor ik haar zeggen. De eerste druppels slik ik weg waarna ik nog meer van dat goedje op mijn tong krijg. Het zal toch niet ….?? ‘Mond dicht een doorslikken’ gebiedt ze. Schokkend slik ik het goedje door. ‘En doe je oogjes maar open, slaafje’. Voor mijn ogen houdt zij de lege condoom vast: zodra ik deze zie, barsten beide Meesteressen in lachen uit.

Na dit confronterende tafereel brengen de slavinnen ons terug naar onze cel waar ik de opdracht krijg om de schoenen en lingerie uit te rekken. De slavin ketent mij weer vast aan de muur waarna zij de cel verlaat: de schoenen en lingerie neemt zij mee. Ik kruip in mijn bed en wil aan niets denken…

Prima diner

De avond lijkt in eerste instantie hetzelfde te verlopen als gisteren: slaaf v en ik knutselen een prima diner in elkaar en beide Meesteressen zijn wederom onder de indruk van onze kookkunsten en vooral onze dienstbaarheid. ‘Vanavond moet het maar een rustige avond voor jullie worden, vinden jullie niet, slaafjes?’ zegt Meesteres Priscilla op vriendelijke toon. Slaaf v en ik knikken: haar voorstel komt serieus over, er is geen reden daar anders over te denken. Nadat wij alles in de keuken hebben opgeruimd, kruipen wij terug naar de kamer waar beide meesteressen nog zitten na te genieten van het diner.

Ze keuvelen wat: slaaf v en ik wachten gedienstig op wat komen gaat. ‘Volgen jullie mij?’ klinkt het, enigszins verdacht lief, uit de mond van Meesteres Priscilla. Uiteraard doen wij dat, vol verwachting op wat komen gaat: het zal vast geen avondje klaverjassen worden met z’n vieren maar wat hebben deze dames dan voor ons in petto? Aan het einde van de gang leidt een stenen trap ons naar gang waar wij nog niet eerder zijn geweest: het geklik van de hakken van beide Meesteressen maakt indruk op mij. Ik heb een vreemd voorgevoel, waarom? Geen idee.

Middeleeuwse martelkamer

Meesteres Priscilla opent de deur naar een ruimte die mij doet denken aan een middeleeuwse martelkamer: ik zie een schandblok, een kruis en een strekbank.; aan het plafond ontdek ik een takel. ‘Kijk eens, wat een mooie ruimte, slaafjes, dit is ons speelparadijs, mooi hè?’ zegt Meesteres Priscilla. Ik vind het indrukwekkend, jazeker, maar mooi? Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat deze ‘hulpmiddelen’ straks gebruikt gaan worden om deze twee arme slaafjes een ‘ontspannen’ avondje te bezorgen. Het plezier zal vast voorbehouden zijn aan de Meesteressen…

Meesteres Moriah neemt het woord: ‘Wij gaan een spelletje spelen, dat vind ik altijd leuk, doen jullie mee?’. Slaaf v en ik hebben door dat ‘nee’ zeggen geen optie is dus zeggen wij beiden ‘Ja, Meesteres’.  ‘Fijn, dan gaan wij nu beginnen, ik heb er echt zin in. Eerst zal ik de spelregels uitleggen: hier heb ik een dobbelsteen: jullie slaafjes gooien er één keer mee: het aantal ogen dat je gooit, bepaalt het ‘hulpmiddel’ dat gebruikt gaat worden. Daarna gooien wij alle vier één keer: de uitkomsten van deze worpen gaan we met elkaar vermenigvuldigen en met de totaalscore gaan Meesteres Priscilla en ik iets bijzonders doen. Vragen? ‘

Nieuwsgierig en ongeduldig

Slaaf v en ik hebben geen vragen wat Meesteres vrolijk stemt. Ze gaat verder: ‘Goed, Ik heb besloten dat slaaf j als eerste begint, die is altijd zo nieuwsgierig en ongeduldig. Hier heb je de dobbelsteen, doe je best!’ Ik gooi een vier waarna wij alle vier één keer mogen gooien: de dobbelsteen blijft stilliggen op een twee, een vijf, een vier en een drie. ‘Dat ging goed’ merkt Meesteres Moriah op, eens kijken wat dat oplevert; “De totaalscore is 120, goed gedaan allemaal. En de vier die slaaf j wierp, ai, dat is de takel, daar heb je pech mee’.

Slaaf v komt er veel beter vanaf: zijn totaalscore is 30 en bij hem rolt het schandblok uit de koker’. Slaaf v wordt uit de kerker geleid, kort daarna hoor ik een deur dichtslaan, waarschijnlijk zit hij in de cel hiernaast.

Aan de takel

‘Let the party begin’ schreeuwt Meesteres Moriah uit. Meesteres Priscilla maant mij om op te staan en mijn handen boven mijn hoofd te houden: snel bevestigt zij mijn polsboeien aan de takel en draait die met een lier omhoog zodanig dat mijn lijf strak gespannen staat, mijn tenen nog nét op de vloer. Meesteres Moriah loopt naar een kast voor mij en opent de deuren: in de kast zie ik een complete verzameling van zwepen hangen: kort, lang, venijnig dun, een stevige plak, teveel om in één oogopslag goed te kunnen bekijken.

Ze pakt één van de zwepen en loopt langzaam naar mij toe: ‘Zo slaafje, jij hoeft niets te doen, alleen maar te voelen en te ondergaan en Priscilla en ik? Ja, wij gaan ons maar eens lekker uitleven op dat lijf van je, 120 stuks maar liefst! En weet je wat het fijne hiervan is? Je mag schreeuwen, kreunen, tieren, ons vervloeken, het mag allemaal: er is niemand die je hoort en er is niemand die jou kan helpen. Je bent volledig op jezelf aangewezen en wij, jouw trainers, zullen ons uiterste best doen om je een andere wereld te laten ontdekken, een wereld waarin je helemaal jezelf mag zijn, met al je emoties en al je pijn.

Dat is een prettige gedachte, toch?’ Alleen deze woorden al die zij spreekt, brengen mij in een andere wereld en dan moet de ‘party’ zoals zij het noemt nog beginnen…

Volledig weerloos

Hoe ik het voor elkaar krijg, geen idee maar ik overleef het. De Meesteressen raken mij met hun zwepen op elke plek van mijn lijf, ik ben volledig weerloos en moet het ondergaan, voor hen, voor hun genot. Ik heb het gevoel dat ik soms de longen uit mijn lijf schreeuw maar heb niet het idee dat dit ook maar enig effect heeft op de zweepslagen: in golven volgen de slagen elkaar op, de Meesteressen zijn goed op elkaar ingespeeld en weten precies waar en hoe hard ze mij willen raken.

Af en toe komt één van hen voor mij staan, houdt mijn hoofd vast en kijkt mij strak aan. Zo ook die ene keer toen Meesteres Moriah mij diep in mijn ogen aankeek en zei: ‘Wat ben ik blij dat jij je hebt opgegeven voor deze training want deze is op jou op het lijf geschreven! Jij hebt dit nodig om jezelf te ontdekken, om tot rust te komen, om je over te geven aan ons en vooral om te leren hoe je je vrouw beter kunt dienen.

Weet je dat zij degene is geweest die al contact met mij had gezocht over deze training? Zij wist immers dat jij je zou opgeven. Haar tip aan mij was: doe al het mogelijke om mijn man zichzelf maximaal te laten ontdekken. Nou, dat is precies wat Meesteres Priscilla en ik aan het doen zijn en wees gerust, wij zijn nog lang niet klaar met je….’.

De laatste tien

Het zwepen gaat nog even door totdat Meesteres Priscilla roept: ‘Nog tien en tellen, slaaf’. Ik tel: tien, negen , acht, …. Na de laatste slag hang ik in de takels,, Meesteres Moriah komt voor mij staan en streelt mij over mijn hoofd en door mijn haren: ‘Heel goed gedaan, ik ben zó trots op je, slaaf j!’ Ik word losgemaakt en mag op mijn knieën achter haar aankruipen. In mijn cel staat één van de slavinnen mij al op te wachten: zij ketent mij aan de muur, ik laat haar dit in alle rust doen, daarna sluit zij de deur: ik hoor haar zelfs een gemeend: ‘Welterusten’ zeggen.

Met de laatste restjes energie poets ik mijn tanden en laat mij in bed vallen. Gelukkig, het wordt de laatste nacht in Meesteres Moriah’s Paradijs.

Wirwar aan rode striemen

De nachtrust doet mij goed, de pijn van die onvergetelijke (maar stiekem toch wel heerlijke) zweepsessie is zo goed als verdwenen hoewel mijn lijf en benen getekend zijn met een wirwar van rode striemen. Staan lukt mij prima, zelfs het heen en weer lopen in mijn cel gaat mij redelijk goed af. Ik besluit om rustig op mijn bed te gaan zitten totdat één van de slavinnen mij komt halen en bedenk hoe vreemd het zal zijn om morgen weer in mijn eigen bed te liggen, naast mijn vrouw.

Na een minuut of tien gaat de deur open en herhaalt zich het vaste ochtendritueel: zij haalt de ketting los van de muur en gebiedt mij achter haar aan te kruipen richting de keuken.

Daar aangekomen neemt zij het woord: ‘Meesteres Moriah en Priscilla verwachten weer een indrukwekkend ontbijt van jullie, slaafjes, dus doe je best’! Dat maken slaaf v en ik meer dan waar: wij doen ons uiterste best om beide dames tevreden te stellen: ovenwarme broodjes, vers fruit en dito sinaasappelsap, verse koffie, alles gaat richting de eetkamer. Tijdens het ontbijt kijken beide Meesteressen tevreden naar hun slaafjes: de training begint zijn vruchten af te werpen.

Stomme verbazing

Na het ontbijt neemt Meesteres Priscilla slaaf v mee: tot onze stomme verbazing hoeven wij deze keer niet af te ruimen. Meesteres Moriah zit op een stoel, kijkt lachend mijn kant op en maant mij met haar vinger naar haar toe te komen: ik kruip naar voren en wacht op wat komen gaat. ‘Kom maar dichterbij slaafje, ik bijt niet. Ga maar op je knieën zitten, rug recht, hoofd omhoog. Weer met haar wijsvinger tilt ze mijn kin omhoog: ‘Wat heb jij de afgelopen dagen veel geleerd, wie had dat ooit gedacht? Maar je weet, je bent nog niet klaar, vandaag volgt de laatste opdracht.

Speciaal voor jou heb ik deze bedacht dus stel mij niet teleur. Misschien ben je benieuwd wat de opdracht inhoudt, dat kan ik mij goed voorstellen. Vooruit, ik zal de naam van de opdracht prijsgeven, hij heet: ‘Eén met de Natuur’. Een toepasselijke naam vind je niet? Zeker voor zo’n buitenmens als jij’.

Naakt naar buiten

‘Eén met de Natuur’: wat moet ik mij daarbij voorstellen hier in midden Frankrijk? Meesteres Moriah geeft een nadere uitleg: ‘Jij gaat straks naakt naar buiten, je pols- en voetboeien blijven uiteraard aan; bij de deur staan werkschoenen, die trek je aan. Ook vind je daar een snoeischaar, een paar werkhandschoenen en een rolmaat en bindtouw, dat neem je allemaal mee. Je volgt de slavin die je naar buiten begeleidt en In het aangrenzende bos ga je op zoek naar bramenstruiken: van die bramenstruiken knip takken af die een lengte moeten hebben tussen 1.00m. en 1.20m: je focust je op de dikkere takken.

Je verzamelt precies dertig takken, haalt de zijtakken en blaadjes ervan af, bundelt ze en neemt ze mee terug: ik wacht op je in deze kamer’. Zij kijkt mij aan, tovert een lach op haar gezicht tevoorschijn en geeft mij een knipoog: ik vraag mij af wat daarvan de bedoeling is. Onhoorbaar is één van de slavinnen binnengekomen: zij staat achter mij en gebaart mij haar te volgen. Bij de deur zie ik de genoemde spullen liggen en trek ik de laarzen aan. ‘Ik ga met je mee en blijf je filmen’ hoor ik de slavin zeggen: ‘De Meesteres wil niets missen van deze opdracht’.

Bramenstruiken

De slavin en ik lopen naar buiten, de zon schijnt uitbundig, de vogels hebben het hoogste woord. Ik focus mij op bramenstruiken die ik na een kleine vijf minuten lopen heb gevonden. In trek de handschoenen aan en gaan aan de slag: ik besluit om eerst dikke en halfdikke takken van plm. 1.50m. van de struik te knippen, daarna ga ik ze wel op de juiste maat knippen. ‘Deze opdracht is een peulenschilletje’ denk ik bij mijzelf, ‘Lekker buiten in het zonnetje, ik ben benieuwd wat voor helse avonturen mijn maatje op dit moment moet doorstaan’.

Na een klein half uurtje heb ik de dertig takken geknipt, nu is het zaak ze op de juiste maat te knippen, de zijscheuten en blaadjes te verwijderen en nogmaals te tellen. Fijn overigens dat ik goede handschoenen draag want wat doen die doornen van deze bramenstruiken gemeen pijn. Nadat ook deze klus geklaard is, ga ik trots met een bundeltje van dertig takken onder mijn arm terug naar het huis: in huis, weer op mijn knietjes, sleep ik de takkenbundel met een lijntje achter mij aan.

Als ik de kamer van Meesteres Moriah binnenkruip, kijkt ze mij verheugd aan: ‘Laat eens zien wat voor moois je allemaal voor mij meebrengt!’ Ze maakt de bundel los, pakt een meetlat en doen een snelle check: ‘Je hebt het prima gedaan, de maat is ok en ik ga er zondermeer vanuit dat het er precies dertig zijn, dat klopt toch?’ Ik antwoord: ‘Jazeker, Meesteres, precies dertig’. Ze antwoord raadselachtig: ‘Goed, dan gaan we nu beginnen aan deel twee van deze opdracht’’. 

Henneptouw

Meesteres Moriah vraagt mij mijn armen in de lucht te steken: nadat ik dit gedaan heb, slaat zij een stuk henneptouw dubbel en bindt dit vrij losjes om mijn bovenlijf, precies onder mijn oksels; tussen mijn schouderbladen haalt zij de uiteinden van het touw door de ontstane lus en trek dit aan. Deze uiteinden leidt ze over mijn schouders en haalt deze onder het touw op mijn borst door; ze leidt het touw naar achteren en fixeert het daar. Op dezelfde manier wikkelt zij een henneptouw om mijn middel, brengt de uiteinden langs mijn pik naar voren en weer naar achteren waarna ze alles vakkundig vastknoopt.

‘Eens even kijken, volgens mij ziet dat er goed uit’ hoor ik haar zeggen. Ik heb geen idee wat de bedoeling is van dit kunstwerkje en besluit er maar geen opmerking over te maken. ‘En nu komen die takken van jou’ merkt Meesteres Moriah lachend op: ze trekt lange zwartleren handschoenen aan en laat mij deze kussen.

Eén voor een steekt ze de takken aan de boven- en onderkant achter het touw waardoor er een prachtig (en voor mij vooral pijnlijk) stukje natuur ontstaat. Overal steekt zij de takken: op mijn torso, aan de zijkanten van mijn lijf, op mijn rug…. Ze zegt dat het lastig wordt om voor de laatste tien takken een plek te vinden maar met enig duw- en trekwerk slaagt ze hierin.

Roze folie

‘De pret is nog niet over, slaafje, dit is nog maar het begin’. Ze pakt een rol roze bondagefolie, vraagt mij mijn armen in de lucht te houden en wikkelt vervolgens mijn bovenlijf in de folie: niet strak maar wel zodanig dat ik die akelige stekels goed voel. ‘Gaat het goed, slaafje? Mooi zo want als ik hiermee klaar ben, komt er een verrassing. Na een paar lagen folie te hebben aangebracht, is Meesteres Moriah kennelijk tevreden want ze snijdt de folie af en plakt het uiteinde vast op mijn lijf: ze gaat voor mij staan en kijkt tevreden naar haar huzarenstukje. ‘Meelopen nu’ commandeert ze.

Aan mijn haren leidt mij naar een nieuwe kamer waar ik slechts één ‘ding’ zie staan, een constructie van zwartstalen buizen. ‘Weet je wat dit is?’ Vraag Meesteres Moriah smalend: ik schud mijn hoofd. ‘Dit is een bondageframe waar ik jou stevig aan vast ga zetten. Ga maar met je rug tegen de stalen buizen staan, armen omhoog’. Meesteres Moriah en één van de slavinnen die meegelopen is, staan aan beiden zijden van het frame: de slavin heeft een lang stuk touw in haar handen, knoopt dat vast aan het frame een geeft het vóór mij langs aan Meesteres Moriah die het achter mijn rug teruggeeft aan haar slavin.

De pijn is heftig

Deze handeling herhaalt zich tientallen keren waarbij het touw iedere keer door beide dames strak getrokken wordt: de doornen bijten zich vaster en vaster in mijn lijf. Een tweede en derde stuk touw wordt gepakt zodat behalve mijn torso ook mijn benen volledig gefixeerd worden.

Tot slot worden mijn handen naar achteren geleid en worden mijn polsboeien aan elkaar vastgemaakt. De pijn op mijn torso is heftig, in mijn hoofd ga ik op zoek naar een plekje waar ik deze kan wegzetten zodat ik ‘m kan vergeten, het lukt mij niet. Ik kerm, kreun, schreeuw en begint te huilen. ‘Kijk, nu gebeurt precies wat ik wil’ hoor ik Meesteres Moriah zeggen. ‘Tijd voor de apotheose! Slavin, je weet wat je te doen staat’.

Tabasco!

Ik voel dat Meesteres Moriah ruimte maakt bij mij pik: met de snoeischaar verwijdert ze de takken die kennelijk in de weg zitten. Ze verwijdert de CB en komt tegen mij aanleunen: ‘Weet je wat ik zo fijn vindt, slaaf j? Dat ik dit allemaal bij je mag doen en weet dat jij ervan geniet. Alhoewel… ik weet niet of jij van dit sluitstuk gaat genieten’. De slavin overhandigt Meesteres Moriah iets, helaas kan ik niet zien wat het is: kort hierna komt Meesteres Moriah weer vlakbij mij staan: ‘En weet je wat nog fijner is? Dat ik nu je pik en ballen eens goed ga insmeren met tabasco en niet zo zuinig ook!’

Ik voel het koude goedje op mijn pik en ballen waarna ze het inwrijft met haar lederen handschoenen. ‘Eén keer is niet voldoende toch, voel je al iets’? Ik schud mijn hoofd waarna ze een tweede hoeveelheid aanbrengt. Nu begint de tabasco zijn werk te doen: het hele zaakje staat in brand en ik weet niet waar ik het zoeken moet: Meesteres Priscilla is de kamer binnengekomen en komt niet meer bij van het lachen: Meesteres Moriah heeft de grootste pret.

Ik zweef

Gedurende een half uur (dit is een wilde gok van mij, kan ook twee of drie uur zijn geweest) bevind ik mij ergens in het universum: ik zweef en blijf maar zweven, geen idee waar ik vandaan gekomen ben of waar ik naartoe ga. Dan uiteindelijk ebt de pijn weg: ik word losgemaakt, handen vangen mij op en laten mij op de grond bijkomen.

‘Laarzen likken’ hoor ik Meesteres Moriah zeggen: ik doe wat zij mij opdraagt. ‘Goed gedaan slaaf j, ik ben trots op je. Je deelname voor volgend jaar staat al geboekt…’.  

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Breng je stem uit op jouw favoriete Femdom Fantasie 2025
Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slaaf j
Afbeelding: 123rf.com