FFC-002 Afdalend in een zee van mist

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slaaf s en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-002 Afdalend in een zee van mist“. Druk vervolgens op “stem”.

Op onbekend terrein

Zonsopkomst op een mooie lentedag. Daar loop ik dan . Net mijn fiets op slot gezet, op de plek die ik heb gevonden met de coördinaten die ik heb doorgekregen via de app. Midden in een bos ben ik op zoek naar het bankje wat daar ergens zou moeten staan.  Ik zie tussen de bomen door, een verweerd bankje en eenmaal daar aangekomen zie ik een envelop op een plastic zak liggen.

Ik open de enveloppe, haal het schrijven eruit en vouw deze open: 
“Prutser, vandaag word je opgehaald door een onbekende vrouw. Jij gaat je vandaag volledig aan haar opdrachten confirmeren en doet alles wat ze van je vraagt. Zo niet, dan volgen er serieuze consequenties. Trek nu al je kleren uit, behalve je CB. Die houd je uiteraard om. In de tas zit kleding die je kunt aantrekken. Je eigen kleding doe je terug in de tas. Eenmaal omgekleed ga je braaf zitten op het bankje, totdat je wordt opgehaald.”

Kwetsbaar en spannend

Ik kijk om mij heen of ik wel alleen ben en doe snel mijn kleding uit. Ik voel me kwetsbaar maar de spanning maakt veel goed . “Wat als…?”, gaat er continu door mijn hoofd. Aangevuld met allerlei mogelijke scenario’s. Ik kijk in de zak en zie diverse attributen, zoals een collar, een leash, een gesloten hoofdmasker met slechts een opening bij de mond en een klein hangslotje. In eerste instantie kan ik geen kleding ontdekken. Tot ik onder het masker iets van zwarte lingerie ontdek. Ook vind ik onderin de zak nog een enveloppe.

Voor ik me ga omkleden, besluit ik eerst deze enveloppe maar te openen. Wie weet, bevat het nog een belangrijke instructie. Voor ik echter de envelop openmaak, kijk ik nogmaals om mij heen, of er al mensen in de buurt zijn gekomen. Ik voel de spanning door mijn lichaam razen.

Bewegingstag

Met mijn oren gespitst op de geluiden om mij heen, open ik de enveloppe en lees: “Het slotje is bedoeld om je masker te vergrendelen. De sleutel ligt onder het bankje bij de linkervoet van de bank. TIP: Kijk even of hij er idd ligt. Aan de sleutel zit een tag met bewegingssensor. Als je deze oppakt en/of beweegt stopt het allemaal en is er geen vervolg. Dus denk goed na alvorens je een besluit neemt. Je hebt nog een paar minuten om alles aan te trekken.”

Snel trek ik mijn kleding uit en stop deze in de tas. Ik hijs me in de zwarte bodystocking en trek het masker over mijn hoofd. Ik rijg hem aan en vergrendel deze met het hangslotje.  De collar en leash volgen daarna en zodra alles op en om zit, ga ik zitten, met een lichaam die zich vult met een mengeling van angst, adrenaline, schroom, opwinding en spanning.
Ik concentreer me op de omgevingsgeluiden, want het masker belemmerd volledig mijn zicht. Mijn hart gaat als een dolle tekeer en de opwinding neemt toe. Niet dat dit de situatie beter maakt, want mijn CB knelt hierdoor behoorlijk. 

Minuten lijken uren

De minuten verstrijken maar voor mijn beleving lijken het uren . Ik begin ‘m te knijpen want hoe langer ik hier zit, hoe groter de kans dat er iemand langs komt die er niets mee te maken heeft.  

Met een snel bonzend hart hoor ik een auto aan komen rijden. Is het degene die voor mij komt? Of is het een volslagen vreemde, die misschien zijn hond komt uitlaten in dit bos.

Ik hoor de portier van de auto opengaan en ik hoor voetstappen mijn kant op komen. Ik krimp ineen om mezelf op een of andere manier minder zichtbaar te maken. De voetstappen stoppen dicht bij mij in de buurt. Het blijft even stil en op dat moment wil ik het liefst wegduiken, maar dat heeft niet meer zoveel zin. Ineens golft het gevoel van spijt door mij heen, dat ik het masker heb vergrendeld met het hangslot. Ik zou er alles voor over hebben om het masker nu af te kunnen trekken. Hoe dom ben ik geweest.

Wandelende afvoerputje

“Zo, zo”, zegt een voor mij onbekende vrouwenstem, “jij bent prutser? Het wandelende afvoerputje dat geen stuiver waard is?” Haar stem klinkt rustig en gedecideerd, maar ik herken haar stem totaal niet. Ik knik bevestigend, wetende dat het in ieder geval iemand is, die voor mij is gekomen en ik dus een soort van “veilig” ben.  Ze geeft onverwachts een ruk aan de leash, waardoor ik op mijn handen en voeten terecht kom. “Zo blijven zitten, begrepen? Je kunt ondertussen mijn laarzen likken, dan ga ik nadenken waar ik vandaag zin in heb.”

Ze neemt plaats op het bankje en trekt mij met de leash naar zich toe. “Ik heb het bedrag van 0,05 cent betaalt omdat ik zin had iemand te  vernederen. Ik heb daar met je Dame over onderhandeld. Blijkbaar vindt ze je niet meer waard. Wat ik me wel kan voorstellen als ik je zo zie. Ik mag je tot het bot vernederen als je maar een beetje heel blijft. Ook mag ik geen seks met je hebben, maar dat was een overbodige opmerking. Als ik je zo zie, zou geen enkele vrouw dat met je willen. Wat een zielig stuk vreten ben jij zeg. Ik heb nu al spijt van mijn 5 cent”

Lange stilte

Ze zwijgt en er valt een lange stilte. Ik hoor haar een paar keer  zuchten. Het liefste wil ik zo snel mogelijk naar haar auto, waar het veiliger is en ik uit het zicht ben van toevallige bezoekers van het bos.

… en alsof ze mijn gedachte kon lezen zegt ze: ”Je wilt hier niet zijn he.. wat vervelend nou. Ik heb de sleutel van je slot net opgeraapt.” Om haar woorden kracht bij te zetten, rammelt ze even met de sleutels. “Je bent nu dus helemaal van mij. Afhankelijk en overgeleverd aan een vreemde vrouw, die zich met jou respectloos gaat vermaken. Daar hou je toch zo van? Vernederd te worden? En nee, ik verwacht geen antwoord terug, zwijg. Ik hoef geen geluid van jou te horen. Ik weet sowieso nu al dat je die vijf cent niet waard gaat zijn. Pure verspilling.”

Uitgeleverd

Ik hoor haar lachen. Ik krimp ineen, niet eens van de kou, en ik weet niet meer wat ik moet denken. Wat heeft mijn D gedaan? Waarom heeft ze mij uitgeleverd aan deze onbekende Dame. Voor 5 cent. Niet voor een spelletje zoals een potje dammen of schaken, maar om geestelijk gemarteld te worden. Vertrapt. Vernederd. Er waait nog steeds een storm in mijn hoofd, wanneer ze op staat. Ik voel dat ze aan de leash trekt, als signaal dat het voor mij nu ook tijd wordt om op te staan. Ze houdt je leash laag, wat waarschijnlijk betekent dat  ik moet kruipen.

 Mijn knieën zijn bloot, ik heb geen enkele bescherming en zodra mijn knieën het bospad raken, voel ik van alles mijn knieën in prikken. Takjes, kiezeltjes en andere scherpe dingen die ik onmogelijk kan bedenken. Ik kan alleen maar hopen, dat haar auto dichtbij staat en dat we daar in één rechte lijn naar toe lopen…

Sadistisch genoegen

Minuten lijken uren te duren en ik heb geen idee of deze dame het sadistische genoegen heeft gesmaakt, om met een omweg naar de auto te lopen. Ik heb inmiddels nog amper gevoel in mijn knieën als ik het verlossende geluid hoor van autoportieren die op afstand worden geopend. Voor mijn gevoel liggen mijn knieën volledig open, maar ik voel geen warme stralen over mijn huid lopen, dus het zal nog wel meevallen.

Ik voel hoe handen mij in de auto proppen, op de achterbank. Heel even krijg ik het gevoel dat er meer handen zijn dan twee, maar dat kan ik mij ook verbeelden. Ik weet het gewoon niet meer, ik ben volledig gedesoriënteerd. Ik voel hoe een kleed over mij wordt heen gelegd, alsof ik niet meer ben dan een hoopje ellende. En misschien klopt dat ook wel.

Uit mijn evenwicht

Dan klapt de portier dicht. En dat geluid herhaalt zich nog twee keer. Ineens zet de auto zich in beweging. Blijkbaar is het een elektrisch voertuig, want ik hoor geen geluid van de motor. Doordat het voor mij zo onverwachts gebeurde, ben ik even uit mijn evenwicht. Gelukkig blijf ik op de bank liggen en ben ik niet tussen de voorstoelen de bank terecht gekomen.

De auto zoeft over de weg en ik dommel langzaam weg. Mijn gedachten gaan naar een moment, nog niet zo lang geleden. Ik was met mijn eigen D op een BDSM party, ergens in het hoge Noorden. Ik had me sinds tijden weer eens afhankelijk en open voor haar kunnen opstellen. Door de hectiek, was het er een tijd lang bij in geschoten. Maar die avond kon het er gewoon weer zijn.

Het was een grote club, waar ook vele anderen aanwezig waren. Daar mocht ik in een dwangbuis met masker tegen de muur aan staan en luisteren hoe mijn D haar slavin aan het pijnigen was. Op enig moment werd er aan mijn collar getrokken en werd ik door de menigte heen mee naar buiten genomen. Ik was buiten spontaan op mijn knieën gevallen. Ik vond dat zo geweldig.

Met haar kon ik alles aan

Wat kon het soms heerlijk zijn om haar bezit te zijn. TPE, cuckold, met haar kon ik alles aan. Het gevoel te hebben niet meer te zijn als het vuiltje onder haar schoen. En Zij zich volledig vrij zou voelen om te daten met andere mannen. Zonder restricties, niet rekening houdend met dit stuk vuil, maar precies zou doen waar Zij zin in zou hebben. En ik als nulletje, goed genoeg zou zijn om de vieze klusjes op te knappen. Dat we op die manier beiden volledig konden zijn.

Zou ze opgewonden worden hiervan ? En wat zou dat betekenen als er idd een andere man haar zou bestijgen en ik in mijn CB als een nietsnut erbij zou zijn. Behulpzaam in allerlei facilitaire voorzieningen. Ik zou bijvoorbeeld kunnen voorstellen om nog eens met haar naar die club te gaan maar dan op een speciale BDSM avond en dan daar achtergelaten te worden in die tuin of waar ik ook stond en niets te kunnen zien en afhankelijk te zijn van haar grillen. Of dat ik de hele avond in mijn outfit achter haar aan moet kruipen aan de leash en niets kan zeggen en alleen schamper geluiden te horen hoe zij aan het genieten zou zijn.

Hoe lang was de reis?

De gedachte aan het kruipen, haalde mij weer terug naar de werkelijkheid. Ik voelde mijn knieën nog steeds. Ik kon alleen maar hopen dat er niet veel meer gebruik van deze pose zou worden gemaakt.

Hoe lang we rijden is voor mij moeilijk in te schatten. Was het een paar minuten? Een kwartier? Een uur? Ik heb geen idee. Ik weet ook niet of ik gedurende de reis niet even ben weg gedommeld. Als de deur wordt opengetrokken en handen aan mij beginnen te trekken, giert de adrenaline door mij heen. Het kloppen van mijn hart lijkt wel een moment uit Korean Drumming. “Uitstappen prutser!”, hoor ik die onbekende vrouwenstem snauwen.

Zo goed, als zo kwaad, kruip ik uit de auto. Aan de leash te voelen, hoef ik dit keer niet op mijn knieën, maar mag ik blijkbaar lopen. Ik ben allang blij, want onder mijn voeten voel ik het grind knisperen. Dat was geen pretje geweest om daar overheen te kruipen met knieën die voor mijn gevoel al kapot zijn.

Onbekend terrein

Een paar stappen word ik voort getrokken. Ik heb geen idee waar ik me bevind. Dan staan we stil. Ik hoor hoe een sleutel in het slot wordt gestoken. Een deur wordt geopend en ik word naar binnen getrokken. Ik ben al even binnen als ik de deur achter mij hoor dicht vallen. Ik ben ergens, maar ik heb geen idee waar. De geur van het pand komt mij niet bekend voor, het ruikt een beetje alsof er zojuist wierook heeft gebrand, maar door het masker op mijn hoofd is het niet mogelijk de geur echt goed in mij op te nemen.  

Voor mijn gevoel ben ik hier nog nooit geweest. Ik voel hoe mijn hart in mijn borstkast tekeer gaat en de adrenaline door mijn lichaam raast. Ik ben alert. Gespitst op ieder geluid. Ik krijg opnieuw het gevoel dat we niet samen zijn, dat er meer mensen aanwezig zijn. Maar er is geen aanwijzing waarop ik dit idee kan staven. Het blijft ijzingwekkend stil, zodat ik uiteindelijk toch begin te twijfelen of ik het allemaal wel goed voel.

Ik sta daar best

Er wordt geen aanstalten gemaakt iets met mij te gaan doen. Blijkbaar sta ik daar wel best, zo vlak bij de voordeur. Ik hoor wel wat geluiden om mij heen, maar ik kan ze moeilijk thuis brengen. Ik heb moeite genoeg om mij staande te houden. Mijn knieën laten mij met een gemeen kloppend gevoel weten, dat ze er nog steeds zijn. Net als het droge gevoel in mijn keel. Het masker dat ik op mijn hoofd heb, zorgt ervoor dat mijn mond niet dicht kan. En precies dat, zorgt voor een droge keel. Dat is op dit moment echter mijn minst grote zorg. Ik knijp ‘m meer voor wat mij te wachten staat. Ik heb geen flauw idee.

Toch nog redelijk plotseling voel ik een ruk aan mijn leash. Blijkbaar moet ik weer in beweging komen. Ik loop in de richting waar de leash mij brengt, in de hoop dat ik goed wordt begeleid en nergens tegenaan zal lopen. Hoewel ik merk dat ik dit vertrouwen nog niet zo goed voel. Ik heb immers geen idee wie mij op dit moment aan het voortrekken is. Is het de vreemde vrouw die mij heeft opgepikt? Of is er nog iemand hier in huis?

Een mannenstem

Ik hoef hier niet lang over na te denken, want vanuit het niets hoor ik ineens een stem zeggen: “Ga hier maar zitten”. Het is de stem van de Dame die mij heeft opgepikt.  Ineens hoor ik een mannenstem zeggen: “Is dit nou wat je voor mij hebt meegenomen? Moet ik het echt met deze prutser doen?” Gevolgd door de damesstem die daarop reageert. “Tja, ik vond hem in het bos, iets beters heb ik niet kunnen vinden. Het gaat vast allemaal wel passen, anders rekken we de boel gewoon een beetje op. Daarbij is het keywoord altijd: glijmiddel”. Ik hoor ze beiden lachen, maar ik weet niet meer waar ik het zoeken moet.

Allerlei gedachten vliegen als een malle door mijn hoofd. “Waar ben ik? Was dit dan toch niet de bedoeling? Ben ik door de verkeerde Dame meegenomen? Wat heeft mijn D geregeld? Wat gaan deze mensen met mij doen? Wie zijn het? Kan ik nog ontsnappen?” En precies als die laatste woorden in mijn hoofd opkomen, voel ik hoe mijn enkelboeien aan elkaar worden vast gemaakt en vervolgens worden mijn polsboeien hieraan gekoppeld.

Ik wil het uitschreeuwen: “Maak me los, laat me gaan! Ik wil dit niet!” maar meer dan een “grwldggrwflll” komt er niet door het masker heen. Het masker belet immers de mogelijkheid om te praten. Waarom ben ik zo stom geweest om dat slot op het masker vast te maken? Hoe dom kan een mens zijn.

In paniek

Ik voel paniek. Echte paniek. Ik wil niet door een man worden genomen, niet oraal en al helemaal niet anaal. Gewoon niks. Ik ben geen homo, niet biseksueel en ook niet bi-schierig. Niet eens een beetje. Ik voel hoe de adrenaline toeneemt. Het zweet breekt mij uit. Het enige waar ik me nu nog op kan focussen: “Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg”.

Ik voel hoe iemand op mij af komt. Is het de man? Is het de vrouw? Of zijn er nog meer? Wie zou hier in hemelsnaam nog meer kunnen zijn? Ik voel hoe een hand mijn masker ruw naar achter trekt en vervolgens voel ik water mijn putje in lopen. Ik kan niet anders dan slikken. Mijn keel knapt er absoluut van op, die was behoorlijk droog geworden. Het water voelt zeker prettig aan, maar het neemt mijn onrust niet weg. Zeker niet als ik de man hoor zeggen: “Laten we hem maar hier vastmaken, zodat ik goed toegang tot hem heb…”

Hysterische Baviaan

Direct na zijn woorden voel ik dat iemand mijn polsboeien weer van enkelboeien losmaakt en op mijn rug aan elkaar koppelt. De enkelboeien blijven aan elkaar zitten, waardoor ik nog steeds niet heel veel kan. Twee handen tillen mij omhoog en begeleiden mij naar een ander gedeelte van de ruimte. Ik probeer nog steeds te roepen: “Stop, maak me los! Ik wil dit niet”, maar er is geen hond die deze woorden zou kunnen herkennen door de belemmering van het masker. Waarschijnlijk klink ik meer als een hysterische of dronken Baviaan.

Ik probeer me een soort van los te maken van mijn begeleider, maar ook dat lukt niet doordat de enkelboeien aan elkaar zitten verbonden en mijn armen op mijn rug aan elkaar zitten. Ik kan niet anders dan precies doen wat er van mij verwacht wordt. Op een of andere manier word ik ergens overheen gelegd, waardoor mijn kont omhoog komt te staan. “Oh nee toch! Ik word toch niet verkracht?”

Van achter genomen

Ik voel hoe glijmiddel, via mijn bilspleet, richting mijn anus loopt. Hoe vingers het glijmiddel naar binnen brengen. Het is me totaal niet meer duidelijk van wie deze handen zijn, want er wordt niet bij gesproken. Na een eerste vinger, voel ik hoe een tweede vinger mijn anus in glijdt. En dan voel ik ineens hoe een dikke pik mijn anus wordt binnen geduwd. Handen die mij bij de heupen pakken en ervoor zorgen dat die pik flink heen en weer stoot.

In mij woedt een mengeling van allerlei emoties. Pijn, afschuw, angst maar ook genot en geilheid. Het geeft mij het ultieme gevoel dat ik niet meer waard ben dan een gebruiksvoorwerp. Hooguit goed genoeg om misbruikt te worden. Het voelt allemaal zo tegenstrijdig, zodat ik totaal niet meer weet waar ik mij op moet focussen. Mijn CB staat echter op knappen en mijn pik laat hard kloppend en pijnlijk weten dat hij niets liever wil dan uit zijn tralies ontsnappen. Het stoten gaat door en ik sta daar, voorover gebogen als een goedkope slet. Niks meer, niks minder.

Mist van stilte

Even abrupt als de persoon begon om in mij te stoten, stopt het weer. Ik hang nog steeds voorover. Uitgewoond, gebruikt, als een soort wegwerpartikel. Het is stil in mijn hoofd. Er lijkt geen ruimte meer te zijn voor welke gedachten dan ook. Mijn hoofd is gevuld met een mist van stilte.

Dan voel ik hoe mijn boeien worden losgemaakt en wordt het masker losgemaakt en van mijn hoofd gehaald. Ik heb even moeite om aan het licht te wennen, zodat het nog even donker blijft. Maar zodra mijn ogen dit toelaten, kijk ik in het lachende gezicht van mijn eigen D. Mijn aller liefste en mooiste D. Aan haar voorbinddildo te zien, zie ik dat deze zojuist is gebruikt…

Na smeulen

Mijn D lacht haar stralendste lach. We blijken gewoon in ons eigen huis te zijn. In de hoek van kamer zie ik het laatste restje van een wierookstokje nog na smeulen. Buiten mijn D kan ik geen andere mensen ontdekken. Mijn D houdt haar smartphone omhoog, ik zie hoe ze op een button drukt en hoor vervolgens de stemmen van de vreemde vrouw en man zeggen: “Hopelijk heb je ervan genoten prutser!” Het kwartje valt nu pas. Het was alleen zij, zij was het al die tijd. Zowel de man, als de vrouw. Vooraf alles zorgvuldig in scene gezet. Ik was al die tijd veilig, veilig in haar nabijheid.

“Zo, heerlijke prutser van me, heb je je vermaakt?” Ze lacht haar tanden bloot en ik geniet van haar prachtige lach. Ze opent haar armen en slaat ze om mij heen. Ik voel me veilig. Veilig en volledig door haar gezien. In haar armen mag ik bijkomen van dit prachtige, intense avontuur. Wat heeft ze mij hiermee een prachtig cadeau gegeven. Eentje om nooit meer te vergeten en nog vaak aan terug te denken…

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Breng je stem uit op jouw favoriete Femdom Fantasie 2025
Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slaaf s
Afbeelding: 123rf.com