FFC-001 Een feestje bij Meesteres Moriah

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slaaf a en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-001 Een feestje bij Meesteres Moriah“. Druk vervolgens op “stem”.

Een feestje bij Meesteres Moriah

Hij schudde zijn hoofd toen hij weer bij bewustzijn kwam… nieuwsgierig keek hij om zich heen waar hij zich bevond. Zover als hij om zich heen kon zien, zag hij alleen maar bomen en struiken, struiken en bomen. Een rilling ging door hem heen… Was het spanning? Was het angst? Of was het eenzaamheid? Pas toen besefte hij… dat hij daar volledig naakt lag. Hier lag hij, als een naakt hoopje slaaf, gedrogeerd, gestript, naar het midden van een dicht bos vervoerd en daar voor wanhoop achtergelaten. Hij voelde nog een licht-sluimerende hoofdpijn, en de herinneringen kwamen één voor één terug.

Het slavenfeestje bij Moriah waar hij naartoe moest van zijn Meesteres. Hoe Moriah hem op een gegeven moment aandringend aankeek toen ze hem het drankje aanbood: “Drinken slaaf!”. Hoe hij het glas vloeistof (met een zeer vieze smaak herinnerde hij zich weer) toch maar tot de bodem had leeggedronken. En hoe direct daarna  langzaam focus en zicht verloor en op de vloer ineen zeeg….

Inmiddels wat het overdag

Hoelang had hij hier gelegen eigenlijk? Het feestje bij Moriah was ’s avonds, en het was nu overdag. Misschien lag hij hier al uren. En hoe en waar had hij de nacht dan doorgebracht? Met het om zich heen kijken, viel hem op dat er iets om zijn nek zat. Hij voelde met twee handen; er zat een strak kettinkje om zijn hals, met iets van een medaillon eraan op zijn keel. Hij probeerde het te bekijken, maar het kettinkje zat te strak om zijn nek, hij kon met geen mogelijkheid zien wat er op het medaillon stond. Misschien wel een mooie hondennaam of zo, dacht hij.

Ondertussen klopte er ook al iets niet met zijn kontgaatje merkte hij, iets voelde als een vreemde gewaarwording. Hij tastte met één hand naar zijn kont en voelde iets van rubber. Hij trok eraan, en voelde hoe het rubber diep uit zijn kontgaatje moest komen. Toen hield hij het voor zich. Het was een condoom! En… er droop nog sperma uit! Met afgrijzen zag hij hoe witte vlokken sperma uit het opgeheven condoom op zijn buik en benen vielen. Geschokt gooide hij het condoom ongecontroleerd van zich af, waardoor hij ook nog eens een sliert in zijn gezicht kreeg. “Domme kutslaaf” dacht hij nog.

Domweg verkracht?

Tjeezismina, wat hadden ze met hem gedaan? Was hij misschien gewoon domweg verkracht terwijl hij bewusteloos was.. Door wie? Door hoeveel? ….  Het duizelde hem ineens allemaal. Wel voelde hij nu zijn kontgaatje kloppen; nu hij dit ontdekt had, merkte hij pas hoe opgerekt de boel voelde. Of was het gevoel nog resterend van die Meesteres op dat feestje van Moriah, die hem voorover op een bok met een behoorlijke strap-on van achteren had genomen? Steels kijk hij om zich heen, maar er was niemand om zijn ongemak gade te slaan. Gelukkig maar.

Hij probeerde op te staan, om dan pas te merken.. Dat zijn enkels met boeien aan elkaar geboeid zaten.. met handslotjes aan de ketting en aan enkelboeien. Holy shit! Niet alleen was hij naakt… hij was ook nog behoorlijk immobiel! Los van het feit dat hij géén idee had hoe hij uit dit bos moest geraken, moest hij dat ook nog op een uiterst ongemakkelijke  en vertraagde manier doen. Nog één keer keek hij naar het glinsterend druipende condoom verderop, gooide de schroom van zich af, hees zich op en begon de eerste – noodgedwongen kleine – stapjes te zetten in de richting van een opening in het bos, hopend om daar een weg of iets dergelijks te vinden.

Teleurstelling

Eenmaal op de open plek aangekomen, slaakte hij een kreetje van teleurstelling. Er was helemaal geen weg, de open plek bleek gewoon een kuil in het bos. Toen hoorde hij ineens een geluid! Hij hield zijn adem in en spitste zijn oren. Het was een trein! Onmiskenbaar! Het geluid kwam daarvandaan! Hij dacht koortsachtig na. Een trein is een teken van de bewoonde wereld! Waar een trein is, is rails en waar rails is, is altijd ergens… een station! Ineens had hij een doel! Zo snel als zijn enkelboeien hem toelieten, liep hij in de richting van waar hij het geluid van de trein had gehoord.

De struiken werden dichter en dichter, en hier en daar voelde hij scherpe doorns langs zijn huid glijden, alsof ook het bos een SM spel met hem speelde. Was een bos niet vrouwelijk misschien, vroeg hij zich totaal zinloos af? In het Frans is het ‘la forêt’ dus in die taal klopt het wel dacht hij nog. Terwijl hij zo aan het strompelen en aan het mijmeren was, al dwalend stekende takken van zich af houdend, kwam hij aan bij… een groot brandnetelveld. Hij vloekte binnensmonds. Hij zou hierdoorheen moeten, recht naar het punt waar hij het geluid van de trein had gehoord. Iedere afwijking van zijn rechte pad zou desastreus kunnen zijn, want zou hem op het verkeerde spoor kunnen zetten.

Zee van brandnetels

Hij bedacht zich nog één keer, slaakte een diepe zucht… en waadde vervolgens door de zee van brandnetels. De brandnetels leken zijn benen te omarmen, en van gekmakende prikkels te voorzien. Ineens zakte hij dieper weg, en voelde hij water; hij was in een soort meertje of stukje moeras terechtgekomen! De brandnetels groeiden hier tot diep in het water. Hij waadde door, zo goed mogelijk rechte koers houdend, en verbaasde zich ondertussen over de enorme stank die dit modderige water verspreidde.

Naarmakende gedachten schoten door hem heen. Met dit vieze stilstaande water was contaminatie door allerlei bacteriën niet ondenkbaar! Eenmaal aan de overkant van de poel aangekomen rolde hij zich door de bladeren om in ieder geval het grootste deel van het vieze water van zijn huid te ontdoen. Echter, door het rollen voelde hij pas, hoe erg zijn benen waren geteisterd door de vele brandnetels: dikke vlekken van in elkaar overlopende blaren waren bewijs van zijn barre tocht zonet.

Hé! Daar was het weer! Het geluid van een trein! Dichterbij nu! Zijn hart maakte een sprongetje. Ook al had hij nog niet nagedacht, wat te doen als hij naakt in de bewoonde wereld zou komen, zijn eerste gedachte was nog steeds om uit dit woeste bos te ontsnappen. Hij trok zich op en strompelde met zijn geboeide enkels opnieuw naar de plek waar hij het geluid van de trein had gehoord.

Rand van het bos

Na voor zijn gevoel een uur te hebben gelopen, kwam hij eindelijk bij de rand van bos uit! Daar zag hij het! De glimmende contouren van treinrails! Hij had de rand van het bos gevonden! Maar nu… Hij maakte zich van de bosrand los en liep naar het hek dat de treinbaan van beide kanten afschermde. Teleurgesteld keek hij naar het hek, het was een barrière tussen hem en… maar nee, eigenlijk was het wel goed zo, Hij had op de rails willen lopen richting het volgende station, maar langs het hek lopen was natuurlijk nog veel slimmer! Als er dan een trein zou komen, zou hij in het bos kunnen schuilen totdat de trein weg was. Maar ja, welke kant op? Links, rechts, links, rechts.

Omdat hij zelf geen besluit kon nemen (als goed opgevoede slaaf ben je immers gewend dat Anderen alle besluiten voor je nemen), gooide hij een blad de lucht in. Nerven naar boven = naar rechts, nerven naar onder = naar links. Het blad dwarrelde op de grond en kwam met de nerven naar boven tot stilstand. Rechts wordt het dus. Net toen hij weer wilde gaan lopen, hoorde hij in de verte het geluid van een nieuwe trein aankomen. Hij snapte dat hij daar niet naakt kon blijven staan. Hij sprintte struikelend terug naar de bosrand, nam een grote duik de bosjes in (voelde weer van alles prikken en krassen) net toen de trein hem passeerde.

Harde toeter

Hij schrok enorm van de harde toeter van de trein! De passagiers misschien dan niet, maar de machinist had hem vrijwel zeker gezien. “K*t” dacht hij, nu moest hij nog opschieten ook, de machinist zou vast wel aan de centrale melding maken dat zich een naakte man bij de treinrails ophield. En dan zou er mogelijk een zoektocht door de politie of de spoorwegpolitie worden gestart. Opnieuw probeerde hij zo snel mogelijk te lopen, nog steeds voor zover de enkelboeien dit toelieten. Plotseling zag hij een opvallende neon-gele tas aan het hek hangen. Was dat toeval? Of was dat voor hem bedoeld?

Hij liep ernaar toe en pakte het tasje van het hek. Er stond simpelweg ‘SLAAF’ op! Een mengeling van vertwijfeling en blijdschap maakte zich van hem meester. Blijdschap, dat hij blijkbaar op de goede weg was! Maar vertwijfeling, omdat hij blijkbaar niets minder deed dan zich gewoon confirmeren aan een sadistisch spel dat door Meesteressen voor hem was uitgestippeld, en hij blijkbaar nog altijd precies deed wat Zij hadden verwacht…. Ze waren virtueel een potje met hem aan het schaken terwijl hij totaal van niets wist en alleen maar hersenloos als vermakelijke pion op Hun schaakbord voortbewoog.

Roze bodystocking

Hij opende de tas, en haalde er een uiterst vrouwelijke roze bodystocking uit, en een briefje. “Beste slaaf,” ving het briefje aan, “dit is je redding! Nu hoef je niet naakt de bewoonde wereld in! Doe de mooie sexy bodystocking aan, voel je sexy, en vervolg je weg langs het hek, tot je bij de spoorwegovergang aankomt. Klassieke muziek zal je vanaf dat punt verder leiden.” Hij draaide de brief om naar de achterkant, maar daar stond verder niets. Dit waren de enige aanwijzingen.

Schoorvoetend maar ook dankbaar trok hij de roze body aan; hij was absoluut geen sissy, voelde zich altijd een manlijke slaaf, maar toch beter met een roze bodystocking de bewoonde wereld in dan poedelnaakt dacht hij. De drukknoopjes van de body drukte hij onder zijn ballen aan elkaar vast. Degene die de body had verschaft, had in ieder geval rekening gehouden met de beperking van zijn enkelboeien. Eenmaal netjes aangekleed vervolgde hij zijn weg.

Sexy uitdagend staan

Daar! Daar hing nog een zakje aan het hek! Zelfde kleur, en weer met SLAAF erop. Nu alleen met een briefje erin. “Slaaf, let nu goed op!” stond er in de aanhef. “De volgende opdracht is belangrijk! Je blijft hier staan wachten op de volgende trein. Maar .. je vlucht niet weg! Je gaat sexy uitdagend in je body staan lonken naar de passagiers in de trein. Twee van ons.. zitten in de trein. Degene in de eerste coupé gaat vaststellen of je er wel staat, en of je wel sexy genoeg aan het flirten bent.

Als dit het geval is, stuurt zij een berichtje naar degene in de laatste coupé. Zij laat dan voor het raam een bord met de naam van een componist zien. Dat is je clou voor het vervolg. Sta je er niet, of ben je niet sexy genoeg, dan krijg je het bord niet te zien, en zie je maar hoe je vanaf hier weer thuis komt. Succes lekker sletje!” F***ck.. dat was een niet mis te verstane opdracht. Be sexy or be fucked. Er zat niets anders op. Gelaten bleef hij op de volgende trein wachten….

Sprinter

Het duurde zeker nog een half uur tot er weer een trein aankwam. De trein kwam met relatief lage snelheid aanrijden, het bleek een Sprinter. Hij ging supersexy staan, één heup vooruit, één hand achter zijn hoofd en de andere hand bevallig op zijn heup. Hij kon de machinist haast in de ogen kijken, gelukkig bleef deze van zijn toeter af… De eerst coupé snelde voorbij, hij hoopte maar dat de juiste persoon zich daarin bevond en dat hij sexy genoeg werd bevonden. Snel schoten zijn ogen al richting de laatste coupé en liet deze vervolgens niet meer uit zijn ogen; hij durfde niet eens meer te knipperen. Hij mocht deze verwijzing niet missen!

Daar was het! Op een kartonnen bord stond de naam ‘Vivaldi’ geschreven. Hij kon niet eens zien wie het bord vasthield, de trein was al weer voorbij. Pas nu voelde hij de schaamte in zich opkomen… tientallen passagiers die toevallig uit het raam hadden gestaard, hadden hem nu als sexy sissy gezien. Hij schudde de gedachte van zich af, en liep verder langs het hek, zo snel mogelijk nu richting de spoorwegovergang die daar ergens moest zijn.

Onderweg kwam hij nog bij een beekje, dat de treinbaan kruiste. Er was weliswaar een bruggetje gemaakt langs het hek, maar het was zo oud en vervallen, dat hij willekeurig “waaibomenhout” mompelde, en zich langs de oever van het beekje in het water liet zakken en zich naar de overkant voorover liet vallen. Beter zo, door het koude water waden, dan door een waaibomenhouten brug zakken en zijn benen breken met die ketting om zijn enkels. Rillend trok hij zich aan de overkant van het beekje de kant op, en vervolgde zijn weg.

Nieuwe trein

Hij hoorde het geluid van het gerinkel tegelijkertijd met dat van een trein! Er kwam een nieuwe trein aan, maar de spoorwegovergang was nu ook vlakbij! Nog eenmaal verschool hij zich in de bosjes voor de trein, en toen deze maar ternauwernood voorbij was, haastte hij zich richting de spoorwegovergang. Daar aangekomen, wachtte een nieuwe uitdaging. Aan weerzijden van de spoorwegovergang bevonden zich twee parkeerplaatsen. En.. op elk van de twee parkeerplaatsen stonden meerdere auto’s, waarvan in sommige…. mensen zaten!

Hij zeeg op de grond en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Blijkbaar werd van hem verwacht, dat hij in zijn sexy lingerie de parkeerplaats op zou gaan, op zoek naar het vervolg van zijn tocht. Langzaam kwam zijn ademhaling tot rust, en begon hij wat rustiger van een afstandje de situatie te beoordelen. Op de parkeerplaats aan zijn kant stonden drie auto’s, waarvan één met mensen erin, die beiden voorin zaten. Hun raampje stond open, en pas nu hoorde hij muziek uit de auto komen. De Sarabande van Händl, één van zijn lievelingsmuziekstukken! Hij slaakt een zucht van opluchting! Klassieke muziek! Deze auto moest hem verder brengen!

Vivaldi

Hij wilde al richting de auto lopen, maar bedacht zich en begon zich te concentreren op de parkeerplaats aan de overkant van de treinbaan. Daar stonden vijf auto’s, maar twee met mensen erin. In één auto zat één bestuurder, in een minibusje zaten twee mensen voorin. Ook daar stond het zijraampje open. En.. ook dáár hoorde hij ineens muziek, zacht maar onmiskenbaar! Het was ‘De Zomer’ van Vivaldi! De kwartjes vielen nu met bakken tegelijk. Vivaldi! De muziek van Händle was een afleidingsmanoeuvre, een gemene streek! Het bord in de trein had duidelijk Vivaldi aangegeven en niet iets anders. Hij moest zorgen dat hij bij het busje kwam!

Hij verzamelde alle moed, ging fier rechtop staan als een trotse mooie vrouw en liep zo zelfbewust als hij kon de weg op, richting de overgang. Dat hij enkelboeien om had, negeerde hij maar, hij snapte dat voor de toevallige passant er niets zou kloppen aan het hele plaatje. Hij durfde niet te kijken naar de andere auto’s, strak hield hij zijn blik op het busje gericht. Al lopend hoorde hij Händle achter zich vervagen en Vivaldi sterker worden. Nog een paar stappen en dan zou hij bij het busje zijn; hij zag nu de mensen in het busje, ze hadden maskers op. De zijdeur van het busje ging open, en met vier handen werd hij het busje in getrokken. Hij probeerde nog gezichten te ontwaren, maar ook deze vrouwen (want dat zag hij wel aan de contouren) hadden maskers op.

Aan de wand geboeid

Zijn roze body werd losgeknoopt en van zijn lijf gescheurd. Hij werd hard op de vloer van het busje gekwakt, en voordat hij iets kon aanvangen, werden zijn armen wijd aan twee ringen aan een balk aan de wand van het busje geboeid. Nog een moment later waren zijn enkelboeien los, en werden zijn benen wijd aan ogen in de vloer van de laadruimte vastgemaakt. Daar zat hij nu, naakt en kwetsbaar, achterin een bestelbusje. Door de maskers heen zag hij de glinsterend sadistische ogen van twee vrouwen, die op hoge hakken stonden en vanaf dat moment niets anders deden dan tussen zijn benen tegen zijn zak schoppen, of met hun hakken op verschillende plekken van zijn benen en onderuitgezakte lijf staan.

“Waar brengen jullie mij naartoe?” stamelde hij nog, maar in plaats van antwoord werd alleen het volume van Vivaldi maar luider gezet. Ineens kreeg hij een blinddoek om, en werd alles zwart voor zijn ogen. Een koptelefoon kwam over zijn oren, nu met een heel mooi duet van twee sopranen, mogelijk nog luider dan Vivaldi via de autoradio eerder, die muziek hoorde hij nu niet meer. Het busje bleef rijden, de vrouwen bleven pesten, en langzaam raakte hij in een soort van trance, een mix van niets meer kunnen zien, luide mooie muziek en overgave aan de grillen van de vrouwen.

Betonnen vloer

Het duurde dan ook even voordat hij doorhad, dat het busje tot stilstand was gekomen. Nog steeds zag hij niets, en nog steeds hoorde hij niets anders dan de operamuziek. Alleen het schokken door het rijden was gestopt. Hardhandig werd hij plotseling losgemaakt van de ringen, half overeind getrokken, uit het busje geholpen, een stukje door de kou geleid, naar een iets warmere plek met een soort van betonnen vloer geleid en op een houten stoel gezet.

Vakkundig werd hij volledig vastgesnoerd aan de stoel, een soort ‘bondage door primals’. Niet beheerst en esthetisch, maar uiterst effectief en vooral heel erg vast.  Zijn hoofdtelefoon werd afgenomen en zijn blinddoek werd van zijn ogen getrokken. Knipperend probeerde hij te wennen aan het zachte licht van kaarsen die overal door het vertrek stonden. Hij keek om zich heen en er kwam maar één term in zijn hoofd.. Urbex! Dit was een soort van locatie waar een slaaf alleen maar van kon dromen!

Verlaten fabriekshal

Een verlaten fabriekshal leek het, met nog oude roestige lopende banden op de fabrieksvloer, kranen met haken langs het plafond, en hier en daar verlaten vreemde voertuigjes, achtergelaten in een ander tijdperk. Om zich heen zag hij de vier vrouwen die hem in het busje hadden ontvoerd, ze leken te wachten op iets. Plotseling maakte een gedaante zich los uit de duisternis en liep kalm de heksenkring van kaarslicht in. Het was een prachtige gestalte van een vrouw, volledig gehuld in leer, met hoge laarzen met hoge hakken.

Ook zij had een masker op, zwart en exotisch, maar met of zonder masker, hij wist zeker dat hij deze vrouw nog nooit van zijn leven had ontmoet. Ze kwam voor hem staan, bukte voorover, en beschouwde hem met koele blauwe ogen. Even ontmoetten hun blikken, en schrok hij van wat hij zag. Het was een blik die je niet snel zou vergeten. Dan wendde de vrouw zich tot de andere vier. “Jullie hebben de verkeerde!” zei ze ijzig.

De verkeerde?

Een schok ging door de andere vrouwen merkte hij. En toen ook door hem! De verkeerde, de verkeerde…?!? Waar was dit misgegaan. Waren de bewuste tasjes aan het hek aan de spoorwegbaan helemaal niet voor hem geweest? Had hij een totaal andere kant van het bos uit moeten komen? Of had hij gewoon moeten blijven liggen waar hij lag, wachten om bevrijd te worden uit zijn situatie. Zijn aanvankelijke blijdschap sloeg om in vrees. Wat zou er nu gaan gebeuren..? “Haal mijn E-Koffer” hoorde hij de dame in het zwart (in zijn hoofd inmiddels al direct tot ‘OpperMeesteres’ gedoopt) tegen één van de vier zeggen, terwijl ze pal voor hem ging staan.

Voor hij het wist, had hij een slag in zijn gezicht te pakken, met haar open hand! En toen nog een slag, namelijk terug, met de rug van haar hand. En toen nog drie slagen! Zijn hoofd tolde alle kanten op, zijn oren suisden. “Hoe kom jij hier terecht! Hoe heb je de tassen gevonden? En waar is mijn sub?” Ongelovig keek hij haar aan. Waar was haar sub? Hoe kon hij dat nu weten? Hoe was hij in godsnaam hierin terecht gekomen? De andere vrouw kwam ondertussen terug met een grote koffer, en toen de OpperMeesteres deze opendeed, begreep hij waarom ze het de ‘E-Koffer’ had genoemd: de koffer zat vol met elektrische martelwerktuigen!

Slaan, krabben, schoppen en knijpen

“Warm ‘m eens een beetje op voor mij,” zei de OpperMeesteres tegen de andere vrouwen: “en als je het niet volhoudt, ga je maar rouleren”. De vier vrouwen lieten er geen gras over groeien en begonnen op zijn lijf te slaan, te krabben, te schoppen en te knijpen, terwijl de OpperMeesteres zorgvuldig een aantal instrumenten uit de koffer haalde, en aan zijn lijf ging bevestigen. Een staafje in zijn plasbuis, een ring om zijn ballen, een achttal plakkers die ze op verschillende plekken op zijn lijf plakte, en ook tepelklemmen op zijn tepels met draadjes eraan.

Tot slot deed ze nog twee knijpers met draadjes op zijn tong. Op een enkel gebaar stopten de vrouwen met hun fysieke geweld en hielpen ze de OpperMeesteres met alle draadjes van de instrumenten aan één groot schakelbord te bevestigen. Vervolgens wikkelde één van de vrouwen een snoer af van het schakelbord, liep met het uiteinde ervan naar een paal in de ruimte en deed de stekker van het snoer in het stopcontact aan de paal. Zweetdruppels kwamen op zijn hoofd. Zo extreem had hij nog nooit in een elektro-situatie gezeten. Het was ondertussen duidelijk dat het de OpperMeesteres menens was.

Ratelen

“Wat is je naam?” vroeg ze, en hij verslikte zich haast om snel zijn naam te geven. “Hoe kom je hier terecht?” In hoog tempo ratelde hij dat hij een Meesteres heeft die hem naar een feestje van Meesteres Moriah had gebracht, hoe hij op het feestje in een roes was geraakt, hoe hij in het bos was wakker geworden, de trein had gehoord, de treinrails had gevonden, de weg naar rechts had gekozen, de tasjes had gevonden en bij de spoorwegovergang voor de auto met Vivaldi had gekozen.

De OpperMeesteres deed iets op het schakelbord en plots leken zijn tepels in de brand te staan. Hij schreeuwde het uit. “Hoe wist je dat je vanuit het bos naar de trein moest lopen?” Door de pijn heen, probeerde hij duidelijk te maken hoe hij trein geassocieerd had met bewoonde wereld en daarom ervoor had gekozen die kant op te lopen. Opnieuw een simpele beweging met een schakelaar, en nu gaven alle plakkers op zijn lijf schokkende stroomstoten. Hij begon te beven op de stoel, geen idee of en hoe lang hij dit nog kon volhouden. Hij voelde nu overal stroomschokken. “Hoe wist dan je dat je naar rechts moest lopen, zodat je mijn tasjes zou vinden?”

Elektrosnoer op zijn ballen

Opnieuw legde hij stamelend uit hoe het blad met de nerven de richting had besloten, opnieuw leek de OpperMeesteres het verhaal totaal niet te vertrouwen. Ze wees met haar vinger naar zijn kruis, hij volgde haar vinger met zijn blik en schrok van het elektrosnoer om zijn ballen. Haar hand ging weer naar het schakelbord: “Ik ga door tot je pijpenkrullen van de stroom krijgt slaaf!” en voordat hij het wist, joeg ze een harde stroomstoot door zijn ballen. En nog één. En nog één. Hij gilde het nu uit, tranen kwamen in zijn ogen, het was zo wreed en ook zo onrechtvaardig. Hij vertelde de waarheid die eenvoudig niet door deze wrede vrouw werd geloofd.

Plotsteling raakte ze één schakelaar aan, en stopte alle elektro op zijn lijf. Hij slaakte en zucht van verlichting en liet zich ontspannen terug in de stoel vallen. Maar die ontspanning duurde maar kort. “Maak het zwembad gereed” zie de OpperMeesteres tegen één van de vrouwen, die snel naar een deur in de ruimte liep en daarachter verdween. Toen keek de OpperMeesteres hem weer aan. “Dit was slechts het begin, de stroom gaan we vanaf dit punt snel opvoeren. Totdat het zwembad vol genoeg is, voor je volgende marteling, water en elektro.”

Terug naar mijn Meesteres

Nu liet hij zijn tranen volledig hun loop. “Ik weet het echt niet Meesteres, ik heb nooit het idee gehad dat de opdrachten voor een andere slaaf bedoeld waren, ik dacht dat ze er voor mij waren om mij terug te krijgen bij mijn Meesteres en bij Meesteres Moriah. “Is dat wat je zou willen dan, slaaf?” vroeg de OpperMeesters streng. “Ja Meesteres” stamelde hij. “Weet je dat héél zeker slaaf? Wil je niet hier bij mij blijven?” Hij stamelde: “Ik vind U prachtig Meesteres en erg indrukwekkend en doortastend, maar ik zou dolgraag terug naar mijn Meesteres.”

De OpperMeesteres knikte naar de overgebleven drie vrouwen, die snel de elektro instrumenten van zijn lijf haalden. Plotseling gingen grote lampen in de fabriekshal aan, en tot zijn grote verrassing en vreugde… kwamen daar hand in hand zijn Meesteres en Meesteres Moriah aanlopen. De OpperMeesteres en de overige vrouwen waren ongemerkt in enkele ogenblikken verdwenen. Daar zat hij, uitgeput vastgesnoerd op de houten stoel, met een glimlach van vreugde door zijn tranen heen. Zijn Meesteres omarmde hem, zijn gezicht tussen haar borsten, en daarna Meesteres Moriah ook. Hij voelde hun warmte, hun liefde, hun troost en liet zich daarin kolkend en ongefilterd meevoeren…. Zijn benarde avontuur zat erop.

Epiloog

Wat de slaaf nooit heeft geweten, is wat voor goed georganiseerd plan achter zijn avontuur zat. Dat hij door zijn Meesteres en Meesteres Moriah met de hulp van een tweetal slaven pas de volgende ochtend naar het bos was gebracht. Dat de slaven beloond waren geweest met wat spel van de Dames en tot slot de kont van de slaaf mochten/moesten neuken. Dat het medaillon aan het kettinkje om zijn hals eigenlijk een tracker was, zodat voortdurend in de gaten gehouden kon worden, waar hij zich bevond en of hij wel de goede kant op bewoog.

Dat als hij niet in de richting van de treinrails was gegaan, er strategisch aanwijzingen in het bos om hem heen waren geplaatst dat hij dat wel moest doen. Dat hij bij de treinrails weliswaar gekozen had om naar rechts te gaan, maar dat links óók twee tasjes aan het hek langs de treinrails hingen, waarin eenzelfde brief zat, die hem echter terug naar de juiste spoorwegovergang had gesommeerd.

Dat met het afhalen van het tasje een mechaniek afging, waardoor men wist dat hij de tasjes had gevonden, waardoor de Meesteressen in de eerstvolgende trein konden stappen om hem de Vivaldi aanwijzing vanuit de laatste coupé te tonen. En dat de OpperMeesteres een ProDomme was, maar het avontuur zo uniek en haar rol daarin zo g**l vond, dat ze kosteloos en belangeloos met een aantal vriendinnen had meegedaan.

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slaaf a
Afbeelding: 123rf.com