Hoe belangrijk is BDSM voor mij? Zou ik het kunnen missen?

Laatst vroeg iemand aan mij: “Hoe belangrijk is BDSM voor jou? Zou je het bijvoorbeeld een half jaar kunnen missen?” Goede vraag, ik heb daar niet eerder over nagedacht. BDSM vormt een wezenlijk onderdeel van mijn leven en mijn volledige zijn. Van jongs af aan onlosmakelijk aan mijn leven gekoppeld. Zou ik dan zonder kunnen? Ik denk het niet en ik zou ook niet weten waarom ik het zou moeten missen. Volgens mij is er áltijd een manier om Femdom te beleven. De Femdom lifestyle loopt door mijn aderen, het is niet een knop die ik even aan of uit kan zetten.

Zelfs toen ik de handvatten nog niet had en ik nog geen label had kunnen plakken op mijn “volledige zijn”, maakte dominantie en sadisme al een wezenlijk onderdeel van mijn leven. Ik heb hier niet bewust voor gekozen, het is er gewoon. Ik heb daarin nooit een keuze gehad.

Op de knieën

In mijn jonge jaren kon ik er nog niet zoveel mee. Als ik ging stappen is het meer dan eens gebeurd dat een man voor mij spontaan op zijn knieën ging, of week werd van mijn blik en daardoor niet in mijn ogen kon kijken. Ik kon daar niet zoveel mee, want ik was gewoon mezelf, dus wat zagen zij dan?

Wel vond ik het heel normaal mijn vriendjes vast te binden in bed, te blinderen en te domineren. Just for fun. Ik heb altijd van pijnspelletjes en sinistere humor gehouden en leer en latex hebben altijd een bepaalde uitwerking op mij gehad. Ik vond het geweldig om mannen soms stomme dingen te laten uitvoeren, zoals ik ooit eens een sales manager door de receptieruimte heb laten kruipen omdat ik vond dat hij op een egeltje leek. Ik heb het ook altijd heel normaal gevonden dat mannen dienstbaar aan mij waren, deuren open hielden, chauffeerden, tassen voor me droegen, vuilniszakken buiten zetten, de rekening betaalden en koffie voor me gingen halen. Ik hou van die charme en vind het ook heel logisch dat zij dit doen.

Gelijkwaardigheid

In mijn jonge jaren stond ik op een dag met een auto waarvan de olie gecontroleerd moest worden. Ik had geen zin in vieze handen en heb de eerste de beste (onbekende) man op een fiets gevraagd mij te helpen. Die sprong direct van zijn fiets om voor mij – letterlijk – zijn handen vuil te maken. Mannen willen graag vrouwen helpen. Na mij geholpen te hebben sprong hij met een glimlach – en vieze handen – weer op zijn fiets. Trots en blij dat hij iets voor mij had kunnen betekenen, zijn mannelijkheid werd even bevestigd. Wat is daar mis mee? Ik blij, hij blij.

Jammer dat er in de loop van de tijd zo’n sfeer is ontstaan waarin het lijkt dat vrouwen dit niet zouden willen. Sterker nog, mannen durven tegenwoordig amper nog een vrouw een compliment te geven, want stel je voor dat deze seksistisch wordt opgevat. En dat alles onder het mom van gelijkwaardigheid. Maar hoffelijkheid en het geven van complimenten hebben daar niks mee te maken. Ik voel me geen seconde minder dan een man, ook niet als hij iets voor mij doet wat ik zelf niet kan of geen zin in heb. En ik voel me ook geen “lustobject” als een man mij complimenteert. Integendeel. Ik ervaar het als een bevestiging van mijn vrouwelijkheid. Ik mág verleidelijk en sexy zijn. Waarom zou dat dan niet bevestigd mogen worden?

Feminisme

Ik ben altijd allergisch geweest voor “feminisme”, waarbij de basis niet ligt in gelijkwaardigheid maar in de uitwisseling van mannen en vrouwen. Nee! Vrouwen zijn geen mannen en mannen zijn geen vrouwen. We zijn gelijkwaardig maar niet uitwisselbaar. We mogen anders zijn en daar is niks mis mee. Ik vind het juist fijn om door een man hoffelijk behandeld te worden, in de zin van verwend worden, op allerlei manieren. Niet omdat ik er zelf ergens te beroerd voor ben (okay, wel voor vieze handen), maar omdat het fijn is om verwend te worden. Ik ben dol op hoffelijkheid. Altijd geweest. Echter door de komst van “Dolle Mina’s” (en alle wokeheid van nu) lijkt dit niet meer te mogen zijn. Hoffelijkheid lijkt een schaars goed te worden, wat een gemis.

Kan ik het missen?

Dus zou ik het kunnen missen? Nee. Dan zou ik mezelf op een of andere manier moeten amputeren, mijn Femdom beleving wegsnijden. Al heb ik ook geen idee welk onderdeel dat dan zou moeten zijn, want het loopt door mijn aderen. Een andere vraag zou kunnen zijn, zou ik zonder een actieve BDSM-beleving kunnen? Liever niet, dat zeg ik eerlijk. Ik geniet er echt van, een man voor me te zien lijden. Mentaal of fysiek. Ik moet er om lachen als ik hem zie rondkruipen, zie kronkelen of spontaan (van de pijn) in de foetushouding zie belanden. Ik geniet ervan, ik krijg er heel veel positieve energie van. Maar…

Ja, er is een hele grote MAAR. Ik kan dit namelijk alleen maar, omdat er ook een andere kant in mij is. Een warme, verzorgende, liefdevolle en empathische kant. En die kant mag er net zo goed zijn. Daarom vind ik het zo fijn om tussen de martelingen door, even te knuffelen. Op een ander niveau met elkaar contact te zoeken. Dat is mijn balans, het één kan niet zonder het ander. Daar zou ik heel ongelukkig van worden. Dus ook díe kant, zou ik niet kunnen missen.

Ik ben wat ik ben. Dominant, sadistisch, empathisch, liefdevol en verzorgend. En zolang dat in het juiste evenwicht is, zoals dit al jaren het geval is, ben ik iedere dag hartstikke happy. Dus het eerlijke antwoord op die ene vraag: “Nee, ik kan het niet missen, omdat het een wezenlijk onderdeel vormt van mijn volledige zijn. En als ik het zou moeten missen, ik totaal in disbalans zal komen…”

Meer informatie

De ware Femdom zit verborgen in ons volledige zijn
De mooiste sub is voor mij een Femdom sub/slaaf m/v
Femdom, wat betekent het?
Wil de juiste Femdomlady opstaan?
Omarming van mijn Femdom

Bronvermelding

Tekst: Mrs Moriah
Afbeelding: Art of Pictures